Bilmiyorum. Bir türlü alışamadım. Sanki yüreğim boş bir kafes...
Edmundo Dayım karısından ayrı yaşıyordu ve beş çocuğu vardı.. O kadar yalnızdı, öyle yavaş yürüyordu ki.. Belki çocuklarını çok
özlediğinden bu kadar ağır hareket edebiliyor, diye düşündüm.
Reader Follow Recommendations
Dünya güzeldi, içim de güzel olsun istedim. İçimde bir suçluluk, hatta kötülük yokmuş gibi yaparsam, yavaş yavaş kötülüğü unuturdum. Böylece hiçbir şey olmamış gibi yapmaya başladım. Hiçbir şey olmamış gibi yaparsanız ve gerçekten de hiçbir şey olmuyorsa, hiçbir şey olmaz sonunda.
O zamanlar “ben, beni kimse görmediği zaman en çok kendim oluyorum” diye düşünürdüm. Yeni keşfediyordum bu düşünceyi. Kimse sizi gözlemiyorsa, içinizdeki gizli ikinci kişi dışarı çıkıp dilediği şeyleri yapabilir. Yakınlarda bir babanız varsa ve sizi görüyorsa içinizdeki kişi içinize saklanır.