İnsan beynini geliştiren şey, insanın konfor alanından çıkıp farklı deneyimler tatmasıdır. Aynı işle uğraşmak, iş yerine giderken her zaman aynı yolu kullanmak, hep aynı yerlerde yaşamak, aynı mekanlarda bulunmak, aynı etkinlikleri yapmak; beyni öldüren, düşünmesine fırsat tanımayan, kıvrımlarını geliştirmeyen durumlardır. Hal böyleyken insan bu alışmışlıklara, alışkanlıklara genel olarak kendini kaptırır ve kolay olanı seçerek hayat çemberinin dışına çıkmaz ya da nadiren çıkar.
Bu uzun girişten sonra kitaba geçecek olursam; kitabın ilk bölümünü daha önce okuduğum Puşkin'in "Yüzbaşının Kızı" kitabına benzettim. Hatırladığım kadarıyla orada da kahraman, bir kaleye atanıyordu. Ama Yüzbaşının Kızı'nda hikaye, bir aşk hikayesine evriliyordu.
Tatar Çölü'nde ise genç teğmen Drogo, ilk atandığı görev yeri olan bir sınır kalesinde ilk olarak kalmak istemez, ama bir süre kalınca kendini kaledeki bu monoton yaşama kaptırır. Uzun yıllar boyunca bu kaledeki sıkıcı yaşam, onu kendisine çeker. Kale, onun yaşamının sınırı haline dönüşür, kale dışındaki yaşama ise yabancılaşır.
