Altını çizmeye dahi kıyamayıp; cümlelerin büyüsünden dolayı da altını çizmeden duramadığım naif, gerçek, çok kıymetli kitap... İlk altını çizdiğim cümle de: "İnsanlar birbirine mektup yazmalı." Evet, insanlar birbirine yazmalı çünkü mektup gerçektir. Cümlelerin sıralanışı, yazarken arada kayan harfler, -bin bir düşünce kovalamaktan belki de- yamuk yazılan satırlar, dikkatli baktığında kağıtta fark ettiğin lekeler, kağıttaki kat izi... Ne güzel hisler, hisler, hisler...
Ali Ural öyle bir eser ortaya koymuş ki, ben burada binlerce satırla anlatmaya çalışsam yine de eksik. kalır. Yani nasıl desem; unuttuğum pek çok anımı ve en önemlisi duygularımı hatırladım okurken. "Sevgili Dost" diye başlayan her mektup sonlandığında sayısız şeyi sorguladım. Çok düşündüm üstüne, bazı kısımları da ilginç bulup üstüne araştırma yaptım. O kadar keyif verici bir süreçti ki benim için bu kitabı okumak, tadı bitmesin diye günlere yaydım. Bitti diye üzülsem de ne zaman ruhen ihtiyaç duysam açıp aradan bazı bölümleri okuyacağım çünkü bana kalırsa okunan her şey, tekrar da olsa her zaman yeni duygular ve düşüncelerle geliyor.
Herkese gönül rahatlığı ile önereceğim kitap Posta Kutusundaki Mızıka'dır. Okumalısınız çünkü özellikle de yaşadığımız son günler içinde bize insanlığımızı hatırlatacak her şeye çok ihtiyacımız var.
