Dolmabahçe'de kapı önünde ülke olarak bekliyorduk..
Saat 09:05 geçiyor, suratım 5 karış yerde..
Bir kapı gıcırtısı avazı çıktığı kadar koridorda yankılandı..
Hekimin boynu bükük, yetim kalmış gibi..
Kısık bir ses tonuyla dedi ki; "Tüm müdahalelere rağmen, vatanı kurtaramadık.."
O kadar kısık bir sesle söyledi ki sanki atam uyanacak diye endişeleniyordu..
İçimden doktorun bağırmasını istiyordum ama nafile..
Yanaklarımın ıslandığını fark ettiğimde ülkeyi sel basmıştı..
Bütün hatırladıklarım bunlardan ibaretti..
Ve;
Ben vatanı gördüm, gözleri maviydi..
Ulu önder Mustafa Kemal Atatürk'ü özlemle rahmetle ve saygıyla anıyoruz.