"Ev" öncelikle çok zor bir yolculuğun romanı dostlar. 11 gün süren Portekiz İspanya adımları zor değil asıl olan. Ölüme yürümek. Şatafatlı bi son ile kapatmak defteri.
Haliyle sancılı geçiyor. Sancı, ayakların çektiği değil. 35 yılın sancısı. Ailt olduğu bir eve sahip olamamanın, annesiyle koyun koyuna yatamamanın, baba korumasından bihaber yol almanın, haneden haneye savrulurken fotoğraf karelerinde yer edinmenin sancısı. Paradise cehenneminin sancısı. Kader i yitirmenin sancısı. Dokuz köy yakacak öfkesi varken hayata, yola revan olup sonunu dünyanın sonunda arama sancısı.
Var oluşuyla sancılarını adım adım anlatmış Nermin Yıldırım. Sonunda ise çocukluğunu kucaklamış.
Ev bulamamış olmanın çaresini "kendisine ve başkalarına ev olmak" ile bulmanın dokunaklı hikayesi Ev.
Sebahattin Ali nin bahşedildigi topraklara birde Nermin Yıldırım sunmuş Allah. Ne mutlu. Türkçeyi böylesine narin ve marifetli kullanabilmek ne büyük yetenek.
Aynı topraklarda olmasak da aynı zaman diliminde yaşıyor olmanın mutluluğunu yaşıyorum. Ellerine sağlık Nermin.
Hazırlandığın Japonya yürüyüşünden de muhteşem bir hikaye çıkacağına çok inanıyorum. Hem hacı yolun, hem edebiyat yolun açık olsun. Ayağına taş değmesin.
Birgün aynı masada rakı içebilmek dileklerimle.
Demek, sevgilim, ben seninle, küçük masanda, karşı karşıya rakı içtim. Ah, sevgilim, ah canımın içi, seninle karşı karşıya, senin odanda ve senin masanda bir kadeh, bir kadehçik rakıyı sahiden içebilmek için neler vermezdim?...
