"Bəlkə də, biz xoşbəxt ola bilərdik,
Bəlkə də, xoşbəxtik, xəbərimiz yox."
(Ramiz Rövşən)
** Kitabın baş qəhrəmanı Kemal qədər olmasa belə, çox insanın həyatında sevdiyini xatırladan əşyaları toplama vərdişi olub. Ondan gələn hədiyyələr otağın ən göz önündə olan yerində qoyulur, hətta əşyanın özü bir yana, onun büküldüyü bağlamanı, üstünə bağlanan lenti belə atmağa qıymaq olmur. Birlikdə çəkilən şəkillər üçün qalereyada xüsusi yer ayrılır, telefon xarab olub yaddaş itəndə ən çox onun yazdığı mesajlar silindiyinə görə pis olursan.
** Həyatınızdakı ən xoşbəxt an haqqında fikirləşin. Həmin anı yaşadıqda onun ən xoşbəxt anınız olduğunu heç fikirləşmişdiniz və ya bundan sonrakı həyatınızda o andan daha xoşbəxt bir anınız olmaya biləcəyi ehtimalını? Həyat axıb gedir və həmişə hər şeyin gələcəkdə daha yaxşı olacağını düşünüb indini yaşamaqdan imtina edirik. "Məsumiyyət Muzeyi" ətrafımızda olub bizi xoşbəxt edənlərin dəyərini gec olmadan düşünməyi öyrədir.
Orhan Pamuk Məsumiyyət Muzeyini real həyata daşıyıb, bir ev alıb və onun içini eynilə kitabdakı kimi bəzəyib. Kitabı alsanız, içində Məsumiyyət Muzeyinə tək adamlıq biletinizi görəcəksiniz.