Tom Cruise’ı alalım. 1970’lerin sonu ile 80’lerin başında, satış rakamları uzun süredir yerinden kıpırdamayan ABD kökenli güneş gözlüğü üreticisi Ray-Ban ayakta kalma savaşı veriyordu. Bu durum, firmanın 1983 yapımı Riskli İş filminin yönetmeni Paul Brickman’la yaptığı anlaşma sonucunda retro gözlüklerin Tom Cruise sayesinde yepyeni bir kimlik kazanmasına kadar sürdü. Film tutunca, Ray-Ban’ın cirosu da yüzde 50 yükseldi.
Ne ki, Tom Cruise ile gözlüğünün macerası asıl bundan sonra başladı. Üç yıl kadar sonra, aktörün alevler içinde kalan avcı uçağından üzerinde Hava Kuvvetleri’nin deri ceketi ve Aviator Ray-Ban’ıyla kurtulduğu Tony Scott’un Top Gun filmi, güneş gözlüğü imalatçısının gelirini yüzde 40 daha yükseltti. (Top Gun filminden para kazanan yalnızca kara gözlükler değildi. Deri pilot ceketlerinin satışlarının yükseldiği gibi, Hava Kuvvetleri ve Donanma’ya yazılan insanların sayısı da—üstelik yüzde 500—arttı.)
Ray-Ban’ın ürün yerleştirmedeki başarısı yirmi yıl sonra bir kez daha tekrarlandı. 2002 yapımı Siyah Giyen Adamlar 2’de Will Smith’in bu kez kapkara retro gözlükler takmasından sonraki altı ay içinde şirketin satışları üç katına çıktı; bir şirket yetkilisinin açıklamasına göre, böyle bir getirinin normal reklam bedeli 25 milyon doları aşardı.
"RAY-BAN GÖZLÜKLER..."
- "... Senin ülkene, cebinde bir bozuk para gibi taşıdığın ülkene zorbalar suçlu suçsuz demeden her akşam haber bültenlerinde reklamı yapılan bombalardan atıyorlar.
Dünyalılar çekirdek eşliğinde izliyor olup biteni.
Biraz çekirdek, biraz pijama, biraz küs karı-koca.
Bizim meşguliyetimizi artık başkalarının sefaletini izlemek oluşturuyor. Bir de senin ray-ban gözlüklerinin fiyatını merak etmek. Güneş gözlüklerin Türk filmi izledikten sonra sokağa çıktığımızda karşılaştığımız semtlerin kırk yıl sonraki haline benziyor. Artık takmasan diyorum o gözlükleri. Asıldığın gün iki oğlunu inan mezarının yanına gömmeyecekler bu gidişle.
(Bülent Parlak, Kardeşim Kaddafi, izdiham.com, 1 Mart 2016)