Rebeca'nın bu içe kapanıklığı şaşılacak şey değildi.
Cana yakın ve içten görünmesine rağmen içe dönük bir kızdı, yüreğinden
geçenleri kimseye açmazdı.
Ablalarının dükkanında, evlerinin penceresinde hep kıza bakındı durdu, ama onu yalnızca dayanılmaz yalnızlığını dolduran hayalinde buluyordu. Aureliano, saatlerce Rebeca'yla salonda oturuyor, laterna dinliyordu. Rebeca, laternayı can kulağıyla dinliyordu, çünkü çalınan müzik Pietro Crespi'nin kendilerine dans öğrettiği müzikti. Aureliano da laternayı can kulağıyla dinliyordu, çünkü müzik dahil her şey ona Remedios'u hatırlatıyordu.
°
Amaranta'nın gezisi bir haftaya kalmadan gerçekleştirildi. Amaranta hiç sesini çıkarmadı, yalnız vedalaşmak için Rebeca'yı öperken kulağına fısıldamaktan da geri kalmadı : "Boşuna umutlanma. Beni dünyanın öbür ucuna da gönderseler, seni öldürmem pahasına da olsa evlenmeni engelleyecek bir yol bulurum... "
°
Sayfa 87 - Can yayınlarıKitabı okudu
Düğün için yeni bir gün belirlemeyi düşünmek bile öylesine büyük bir saygısızlık gibi görünüyordu ki, nişanlılıkları sonsuz bir ilişkiye dönüştü.
Öpüşebilmek için nice oyunlarla lambaları söndürdükleri günler çok gerilerde kaldı, aşkları artık ölüme terkedilmiş gibi, kimsenin umursamadığı soluğu tükenmiş bir sevdaydı artık. Bütün umudunu, bütün dayanaklarını yitiren Rebeca, yeniden toprak yemeye başladı.