Hiçbir şeyim yok. Hiçbir şeyim kalmadı! "Nasıl hiçbir şey yahu?" dedi çatallı sesiyle, "Herkesin bir şeyi vardır. En azından derdi, tasası vardır."
Öyle güzeldi ki bizim dostluğumuz, içinden ölüm bile geçemedi.
Okur Takip Önerileri
Kısa patlamalar halinde şen kahkahalar duyuluyor. Bazıları öyle gerçek gülüyor ki, yanlarında tüm dünya çirkin görünüyor. Ama dert değil, bizim mekana yakışır gülüşler bunlar. Çünkü katıksız güzel, lüksten uzak bir yer burası.
Anacığım çalar saat çalmadan az evvel yanıma gelir, "Hadi kalk yavrum, çayı demledim" diye fısıldardı yumuşacık sesiyle. Huzuru içinde saklı bir cümleydi bu, başka sözlerle süslenmesine gerek yoktu.
"Sirklere gitmeyin! Hayvanların acısı eğlenceniz olmasın!"
Bazen gözlerinden dokuz yaşında bir çocuk geçerdi..
"Birçok insan, mutlu olduğunu bilmediği için mutsuzdur" demiş Dostoyevski.
Yallnızlık denen şey, öyle şarkılarda anlatıldığı gibi insanın üstüne gece vakti çökmüyor. Tam tersine gece vakti seyreliyor yalnızlık, hazmı kolaylaşıyor. Zor olan, güneşin parladığı öğle vakitleri, öğleden sonraları, pazar sabahları, cıvıl cıvıl piknik yapılan ikindiler... Geceler güzel.
Olur Öyle Şeyler:)
Bazen sırf konuşma tarzı yüzünden, kuytu bir sokakta ağzını yüzünü dağıtasım geliyor.
Dışarıdan sıra sıra tramvaylar geçiyordu, paltolar geçiyordu, insanlar geçiyordu, kuşlar geçiyordu, kediler geçiyordu, vapurlar geçiyordu, yıllar geçiyordu, hayatlar geçiyordu. Hiçbiri geri gelmiyordu.