Sevda, tatlı şeydi. Fakat ne çare ki vefa ile bir arada yaşayamıyordu.
"Bu yıldızlarla dolu mavi yaz gecesi için bir vakitsiz hazan, melûl bir yıldız dökümü mevsimi başlıyordu. Artık hayatın ve insanların iç yüzünü görecek bir yaşa gelmiştim. İçimdeki yıldızlar, birer birer sönüyor, dökülüyordu."
Sayfa 10Kitabı okudu
Hakkınız var Saniha Hanım, kalp işlerinde Aristo'nun mantığı da iflâs ediyor... Vah biçare Bergson, vah zavallı Aristo!..
Sayfa 158
“Siz, aklımda olduğunuz vakit yalan söyleyemiyorum.”
Niçin semanızdaki yıldızlar birer birer dökülüp söndüler? Bunu bana söylemeye mecbursunuz; çünkü onlar, benim gamlı günlerimin, karanlık gecelerimin en derin tesellisiydi.
Sayfa 7
Bu ne :(
Ya adam olsun, ya gebersin! İnsan, çocuğuna hiç yüz vermemeli, hak veriyor gibi görünmemeli..
"Yalnız yaşamak o kadar güç değil; fakat yalnız ölmek pek acı."
Sayfa 77Kitabı okudu
Bir gün gelecek bugün sevda sandığınız bu şeyi çoktan unutmuş olacaksınız, bana söylediğiniz şeyleri düşünürken gülecek, yahut kendi kendinize kızacaksınız. îşte ben, o vakit bile bu akşamı hayatımın en kıymetli bir hâtırası, dünyada rastgeldiğim en temiz bir şey gibi hatırlayacağım...
Seni seviyor muyum, Necmünnisa? Bunu bilmiyorum... Fakat seni hiç unutmayacağım...
Kuşları kimler sever bilir misin? Ya insanlardan fenalık görenler, yahut da yalnızlıktan, kimsesizlikten bunalanlar...
Sayfa 127