Ona baktığında serseme döndü. Başka yöne dönüp tekrar baktı. Tekrar başka yöne döndü, tekrar baktı.
O an Rudy için yeni bir hayat başladı, en azından hayal dünyasında.
Rudy onun sesinde, daha derin bir duygusallığa davet duyduğunu sandı ama ne diyeceğini bilemiyordu, dolayısıyla hiçbir şey söylemedi.
Yılın ilerleyişini gösteren tüm tatiller, daha büyük bir gerçeklikteki insan deneyimini dayandırdığımız tüm dini törenler, ayinler… aldatmacaydı. İnsan yapımıydı.
Dünyayı sabit, doğaüstü bir temele oturtma yolları arıyoruz ama böyle bir temelin var olduğuna inanmak için hiçbir nedenimiz yok. Hayatlarımızın tek anlamı, ona bizim verdiğimiz anlam.
Artık onları çok sık düşünmüyordu. Gezginlerin karanlık bir ormana doğru ya da gemilerin ufka doğru giderek kaybolmaları gibi zihninde yavaş yavaş yok olmuşlardı.
Ama zaman, her şeyin aynı anda gerçekleşmesini önlemek için icat edilmişti. Onsuz ilerleyemezsin.
On ikiye ne kadar yaklaşırsa yaklaşsın, her zaman başka bir yarı yol noktası olacaktı. Ama saniye ibresi on ikiye yaklaşırken yavaşlamadı. Aslında on ikinin yanından, sonsuz sayıda noktadan geçerken sabahtan kalanları beraberinde taşıyarak hızlanıyor gibiydi.
Gücü yetseydi zamanı o anda durdurur, saniye ibresini engellemek için parmağını kadrana koyardı.
Birinde yeni hayatlarına adım atacaklar; bir başkasında eski hayatlarına geri adım atacaklardı.