"Ben de ne insanlar tanıdım!" dedi..."Ama hep yalnız insanlar...Aynı yolu izliyorlar ama akıllarına o yolu birlikte yürümek gelmiyor. Hep aralarında mesafe var."
Hiçbir acı unutulmazdı. Yaşam sürüp gittiğine göre acının ardı sıra sevinç gelecekti ama anıların garip sesi, var olan mutluluğun içinde titreşmeyi sürdürüyordu.
"Barcelona'da olmak isterdim. Orada, Katalonya Alanı'ndan denize dek ramblalarda (yaya yolu) yürürdüm. Yolumun iki yanında kitaplar, daha sonra da çiçekler olurdu ve bütün gece yürürdüm.
Ne olursa olsun, hiçbir toprak bize yabancı olmayacak. Bizde; sürgünden daha güçlü, uzun ömürlü, dayanıklı bir bitki, içimizde tahrip edilemez bir dünya var.