Sözcükler yol gösterebilir ya da şaşırtabilir, bilgilendirebilir ya da yanıltabilir. Yalan söyleyebilir ya da gerçeği açığa çıkarabilir. Dil iki tarafı keskin bir kılıç gibidir.
Sözcükler aracılığıyla doğru fikirleri arayan felsefenin durumu tuhaftır.
Epikür.
Sıkıntının ve mutsuzluğun olmadığı bir yaşam ... Bizi mutlu kılan şeylerin sükunet ve huzur olduğunu kabul etmek koşuluyla mutlu bir yaşam . . .
Felsefe her zaman bu cehaletimizi keşfetmemizle başlar. Bildiğimizi ve rahatlıkla verebileceğimizi düşündüğümüz cevabı veremeyiz.
Hepimizin fikirleri vardır. Hepimizin düşünceleri,
inançları, kanaatleri vardır. Bunlar politikayla, dinle, ahlakla, adaletle, sanatla ilgili olabilir . . . Herkesin sahip olduğu bu düşünceler ve inançlar gerçek anlamda felsefe değildir. Felsefe, bilinçli bir etkinlik olarak şu soru sorulduğunda başlar: "Kafamdaki bütün bu düşüncelerden hangileri doğru? Bilmek istiyorum, bunlaı:ı irdelemeye çalışacağım!" Felsefe yapmak sadece düşünmek, fikirlere sahip olmak değildir. insanın kendi düşüncelerini incelemeye başlamasıdır. Bu fikirlere dışarıdan bakmak, kafanın içinde temizlik yapmak isternek gibi bir şey ...
Bununla birlikte, güzelliği kendiliğinden hissetseler de, çocuklar bunu tanımlamakta zorlanır. Yetişkinler de bu soru karşısında daha rahat bir durumda değillerdir.
Sorulmadığında güzelin ne olduğunu biliriz, ancak sorulduğu anda artık bilmeyiz ve buna dair net bir şekilde kurulmuş bir açıklama yapmamız gerekir. Bu zorluk dün ortaya çıkmış değildir.
