Yerlerine oturduktan sonra, "Sabahları uyandığınızda ne dersiniz?" Diye sordum.
"Heç" dedi halime
"Nasıl hiç, günaydın demez misiniz birbirinize?"
"Yoo.. ama rojbaş vardır..."
"O ne demek?"
Hep bir ağızdan gülmeye başladılar. Aslında oyun gibi geliyordu onlara bu çift dilli olma hali. Hele her şeyi bildiğini varsaydıkları öğretmenin kendi dillerini bilmiyor olmasıyla epey eğleniyorlardı.
Rojbaş/ Günaydın...
gözü yaşlı anaların ellerini öperim
sabah çaylarını demlerim işçilerin
genç kızlar sevda şiirleri ister
Rojbaş/ Günaydın/ Guten Morgen
Yine bir gün
kelebek
rüzgar
gül
ve sen üzre düşünürken
bir arkadaşı dinledim
Seni anlattı
Rojbaş! / Günaydın!
Gün vursun yükünü
Gecenin halkasına
Yol vursun sesini
Uzaklığın pasına
Se s i m e k i b r i t ç a k s a n
t u t u ş a c a ğ ı m !
Sargısızım,
Çoğalırım;
Çoğaldıkça arsızım
Sana yağmur diyorum!
Rojbaş/Günaydın/Goodmoorning
Raskolnikov ansızın lafa karıştı:
— Niye bu kadar telaş ediyorsunuz? Tam sizin teorinize göre olmuş...
biz de arada ta*ak geçmek için rojbaş diyoz birbirimize okulda
Bilmediğim bir dilde 'günaydın' diyorum sana.
