babasından yaşlı bir oğul..
Albert’in henüz ilk yaşı dolmadan başlayan I. Dünya Savaşı (1914-1918), Camus ailesinin babasının ölümüne neden olacaktı. Savaşın hemen başlarında cereyan eden Marne Muharebesi sırasında ağır yaralanan baba Lucien Auguste, 11 Ekim 1914’te yaşama veda ettiğinde, küçük oğlu Albert henüz 11 aylıktı. Albert Camus’nün babasına dair hafızası, yalnızca birkaç fotoğraf ve annesinin anlattığı birkaç hikâyeden ibaretti. Dahası, Camus, babasının mezarını dahi ancak 40 yıl sonra, yani 40 yaşındayken bulabilecekti. Babasının mezarının başına geldiğinde, onun 29 yaşındayken öldüğünü anımsayan Camus, bu mezar taşının altında yatan adamın, yani hiç tanımadığı babasının kendisinden daha genç olduğu düşüncesiyle sarsılmıştı. Camus’nün ölmeden önce üzerinde çalıştığı, ölümüne neden olacak trafik kazasında elyazmaları halinde yanında bulunan ve ancak ölümünden 34 yıl sonra bu elyazmaları birleştirilerek yayımlanacak olan otobiyografik romanı İlk Adam’da (Le Premier Homme) söylediği gibi: “Oğulun babadan daha yaşlı olduğu yerde, yalnızca çılgınlık ve kaos vardı.”
pdfKitabı okudu
307.jpg){kind=small}
"Onur. Bağlılık. İntikam".
David Kirk 'ün " 
L'Honneur du Samouraï " bizi şeref, sadakat ve intikam ilkelerinin Japon savaşçıların hayatlarının temel direkleri olduğu bir zamana götürüyor. Bu destanın kalbinde ünlü efsanevi samuray, Japon kurdu, 
Miyamoto Musashi , Japonya'da Doğu güçlerinin Batı güçlerine karşı zafer kazandığı önemli bir
'Yıllar geçmiş, ne yapalım?' diyor sonunda. Ama çok iyi hatırlıyorum: Çok koşuşurdu, durup dinlenmek bilmezdi, hep bir şeylerin eksikliğinden söz ederdi, ne yazık ki neyin eksikliğinden söz ederdi hatırlamıyor. Canım, herhalde Mustafa sayesinde bu eksiklikler giderildi. Peki bu konuyu hiç düşünmediniz mi? Düşündünüzse bir kenara yazmadınız mı? Unutmuşuz işte: Nerde bizde Mustafa'nın hafızası. Ha, evet hafızası çok kuvvetliydi. Ne güzel şeyler anlatırdı. Insan bir kenara yazmayı akıl edemiyor ki.
"Neden yazsınlar? Mustafa, meydan muharebesi kazanmadı ki. Harbi Umumi'de esir mübadele komisyonunda da bulunmadı. Bayındırlık bakanı olmayı da anlaşılmayan bir sebeple, kabul etmedi ki gazetede resmi çıksın. Radyoda, atomu ve Einstein'ı basitleştiren konuşmalar da yapmadı. Cumhuriyet'in ilanı sırasında orta yaşlı biri olsaydı, ne yaparsa yapsın, bir caddeye filan adı verilirdi. Ne yazık ki, o yıllar da geride kalmıştı. Artık zor yıllar yaşanıyordu. Herkes bir telaş içindeydi. Üniversitede profesor diye kapıya kart iliştirmek bile yetmiyordu artık; doktora yaptırmak diye bir şey çıkmıştı; profesörler iki yabancı dil bilecek, diye bir söylenti dolaşıyordu. Doçentlik tezi, kollokiyum, bilimsel araştırma ve daha bir sürü yabancı deyimden söz ediliyordu. Tozdan dumandan ferman dinleyecek hal yoktu kimsede. Kimsenin, mekanikte temel yenilikleri kim yapmış diye ilgilenecek hali yoktu. Herkes kendi derdine düşmüştü. Peki, herkesin kendi derdine düştüğü bir sırada Mustafa İnan ne yapıyordu? 'Kamil bir insan' olmaya çalışıyordu.'
Sayfa 129 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
