Sevdiklerini kaybetmek ülkeni kaybetmektir. Çünkü çocukların da senin toprağın, senin ülkenindir
"Şu olan bitenlere
Demir olsam dayanamazdım,
Erirdim, çürürdüm.
Taş oldum da
Dayandım..."
Bazen diyorum ki,ne olur Munzur öyle hüzünlü hüzünlü bakma! Beni benden alma! Ben de senin gibi yaralıyım ve matemliyim her vakit. Ve ben dêrsim'in bitmeyen hasretiyim,dinmeyen sancısıyım. Öyle dertli akma gözlerimden, ne olur. Bende senin gibi Dêrsim'in gözyeşiyim...
Okur Takip Önerileri
" Regl oldum" dediğimde özellikle aile büyüklerinin beni susturmaya çalışması ve "Ne kadar ayıp!" gibi şeyler söylemesi. Kendileri bahsederken de "Hasta olmuş", "Kirlenmiş" falan diyorlar... Yıllardır tartışıyoruz ama hiçbir değişiklik yok malesef.
" Regl ağrısından kıvranırken, "Hmm çocuk doğursan geçer aslında" demelerine inanamıyorum. Birincisi, bu herkes için doğru değil. İkincisi, tıbbi durumumu, hayatta ne istediğimi vs. bilmeden nasıl dan diye bu yorumu yapabiliyorlar ki? Yani "Aa çok teşekkürler hemen doğurayım o zaman :)" mı dememi bekliyorlar? :D Kişisel sınırları bu kadar aşmalarına çok şaşırıyorum her seferinde."
Di dest û tiliyên te de hêvîyek heye, xwezî he ez nemrî min careke din bigirta.
Erdal Dersim
Bizim İnancımız özü doğadır,insandır, topraktır,Güneş ve ateştir bunları kutsal görür ve hissederiz. işte kutsallık da bir şeye değer vermedir, üzerine titremedir, onun yolunda çok şeyi göze almadır. Ben de çocuklarımı böyle koruyor ve seviyordum.iyi, güzel ve doğru yetişmeleri için çırpınıyordu.
GULADERSİM
Seyit Rıza'nın son sözü; "Kırk liram ve saatim var. Oğluma verirsiniz." Aldığı cevap; "Oğlunu da asacağız!" Seyit Rıza; "O zaman beni oğlumdan önce asın!" İsteği kabul edilmeyen Seyit Rıza'nın oğlu Resik Hüseyin, babasının gözleri önünde asılır... "Evlad-ı Kervelayme. Bê gunayme! Ayvo! Zulümo! Cinayeto!" "Evlad-ı Kerbela'yız. Günahsızız. Ayıptır! Zulümdür! Cinayettir!"
Ve Hacı öyle zayıf,bakımsız ve dağınık saçlarıyla karşımdaydı.gözleri hüzünlüydü sanki,yüreği bir çığ gibi kopup göz bebeklerine akmıştı.titrek bir Alevi andırıyordu ürkek narin ve yağmaya hazır bir bulut gibiydi. sarıldık hasretle birbirimize sımsıkı kopmacasına. heyecanlı kirpiklerimizden acının Özlemin yaşları sözüldü yüzümüze.
Ailem dağılmış, bir şey kalmamıştı Yüreğim kan ağlıyordu. ama Dersim tüm yaşadıklarıma rağmen güçlü bir mıknatıs gibi çekiyordu beni. bu tılsımlı güç nasıl bir şeydi. nasıl bir his ve duyguydu acaba? kendimi acılarıma, toprağıma,dilime, ziyaretlerime ait hissediyordum köklerin dêrsim'deydi.nasıl Ki Bahar çiçeksiz, kıs karsız, dünya güneşsiz,yapamazsa Ben de "Dêrsimsiz yapamam"duygusu Sarıp sarmalamıştı.
Bu candır, son nefesinde feryatsız olur mu?
Babamı ve beş arkadaşını ite ite, hakaret ede ede, küfürlerle, zorla askerî kışlanın bodrum katına indiriyorlar. O bodrum katını tam bir işkence evine çeviriyorlar. Dêrsim'e yaşattıkları zulmü yeniden orada babama ve arkadaşlarına yaşatıyorlar. Kalaslar, sopalar hazırlıyorlar. En acımasız işkenceler uygulamışlar gencecik bedenlerine. Vücutlarında sopa ve kalas değmedik yer kalmamış. Kolları, kaburgaları kırılmış, kafalarından sıçrayan kanlar duvarları kırmızıya boyamış. Ölüm çığlıkları ve feryatları bodrum katını ve kışlayı sarmış. Bodrumun nem, küf, çürük ve ekşi kokusuna taptaze, al al kan kokusu karışmış.
"Oysa Dêrsimli ve Kürt olduklarını ilk günden biliyorlardı zaten.