‘Acının arkeolojisi sistemli bir şey değildir. Daha çok, küreğin daldığı, unuttuğunuz şeyleri ortaya çıkaran toprak gibidir. Şaşırtıcı şeyler gün yüzüne çıkar: Yalnızca anılar değil, ruh halleri, duygular, hayata dair eski bakış açıları’
.
Helen Macdonald babasını yitirince büyük bir boşlukta süzülmeye başlar. Bu ölüm çok anidir onun için, ne yapacağını bilemez, üstüne üstlük işi de yoktur artık.
İçindeki yası sahiplendiği çakır kuşu ile yenmeye karar verir, bir isim de koyar bu hırçın canlıya : Mabel.
Bir yandan kendi sürecini anlatırken bir yandan da yazar T.H. White’ı anlatır Macdonald. White’ın anlatılacak bir hayatı ve Gos’u vardır.
Günler Mabel, White ve Gos’la geçmeye başlamıştır artık.
.
Atmacanın A’sı pek çok teknik bilgi (atmaca türleri, bakımı ve konuyla ilgili kitaplar) barındırmasına rağmen oldukça akıcıydı. Ve bir o kadar duygusal. Çünkü Helen Macdonald yaşadığı depresyonu, içindeki acısını öyle çıplak anlatıyor ki kayıtsız kalamıyorsunuz. Kullandığı tekniğin hareketliliği, kimi yerlerde geçmiş bir olaydan söz etmesi kimi yerlerde Mabel üzerinden duygularını yansıtması, T.H. White’ın anlatıldığı kısımlar da sevdiğim diğer özellikleriydi.
.
Kesinlikle tavsiye ederim.
.
Kıvanç Güney çevirisi, Chris Wormell kapak tasarımıyla ~
Anton Çehov durum hikâyecilerinin klasik özelliği olan yarım kalmışlık hissini veriyor. Sanki üzerinde daha çok çalışılacakmış da tamamlanmaya vakit bulunamamış gibi…
Kitabın ana karakteri Andrey Kovrin’in eğitimli, kültürlü bir genç olduğunu görüyoruz. Sevgilisine anlattığı efsanede, öyküye adını veren,