İki gül kafesi. Bir şarkı sesi. Denize açılan bir pencerenin sesi. Munis uyumlarla bir araya getirilmiş bir evcilik oyununun en masum ve en kalıcı köşesi. Değil mi ki seni oraya yerleştiren el yok artık. Kal. İstersen sonsuza değin uzan. Hiç fark etmez. Örümcek ağları. Toz birikintisi. Zamanın rengi. Uzamın sesi. Tek şey var. Eşyaya sinen ruhun eksiltisi.
Sayfa 210Kitabı okudu
Pinhan satırlarım..
Düşüncelerim sonu olmayan bir kuyu gibi derin, çekiyor içinden en derin yalnızlıklarımı.. Dalıp gidiyorum kendi içime sorgusuzca.. Birbirine düğümlenmiş ağları arasında, yosun tutmuş saklılarım çıkıyor ortaya.. Hislerim yok olmaya başlıyor, yerini sonsuz bir ağırlığa bırakıyor sessizce. Anlıyorum ki, ruh da yorulur.. Hücrelerim en küçük zerreciklerine kadar ayrılmak istiyor bedenimden.. Ruhun kapıları ardında şiddetli fırtınalar kopuyor çünkü..ve çarpıtırıyor tüm dalgalarını acımasızca duvarlarıma. Durulduğu zamanlar da oluyor.. Ama o zaman da durmadan küçük kırıntılara takılıp düşmekten yorulan ruhum, dizlerinde bıcak kesiği gibi küçük ama derin yaralarla dolaşıyor etrafta çaresizce.. Fırtına sonrası esen ılık rüzgarlar arasında bir boşlukta, kendi içimde kendimi yitiriyorum yavaşça..
Mallarımız arttı, keyfimiz azaldı.
Daha büyük evlerde ama daha küçük ailelerle yaşıyoruz.
Konforumuz arttı ama zamanımız daraldı.
Diplomamız bol ama sağduyumuz azaldı.
Uzmanlıklar arttı ama sorunlar çoğaldı.
İlaçlar çoğaldı ama hastalıklar arttı.
Sorumsuzca para harcıyoruz ama az gülüyoruz.
Akşam geç yatmıyor ama sabah yorgun
Sezai Karakoç’un “Diriliş Muştusu” kitabından:
Peygamberlerin getirdiği "muştu", vahiy muştusu, insanı zamana mahkûm olmaktan kurtaran kutsal haberler kaynağıdır. Kurumayan Tanrı çeşmesidir muştu.
Hakikat uygarlığı olan İslam’ın yeniden açan özgürlük çiçeğidir diriliş kültürü.
Diriliş kış ortasında bahara hazırlık çağrısıdır.
Aşırı bireycilik, bireyi aşırı takdis etme, yüceltme, toplumsal ağları birey uğruna feda etme modern Batı’nın bir hastalığı âdeta.
Sayfa 116Kitabı okudu
Peyami Safa, Bir Akşamdı romanına, akşamın inmesiyle çekilen ışığın eşyayı da görünmez kıldığını ikaz ederek başlar. Eşyanın görünür kılınmasını sağlayan ışığın yokluğu, eşyanın da yokluğu anlamına gelmektedir. Etkileyici paragraf.
“Bir akşamdı… Oda loş… Kafes delikleri mavi… Gündüzün son ışıklarıyla beraber sanki odadan eşya da çekiliyordu: Levhalar duvarların kararan zeminine batıyorlar, minderler sönüyor, iskemleler dağılıyor ve hepsi buğulanarak şekilsiz bir uçuşta kayboluyorlar. (…) Her şeyi koyu kurşun renkli bir buğu kaplamıştı. Akşam.”
İki gül kafesi. Bir şarkı sesi. Denize açılan bir pencerenin işi. Munis uyumlarla bir araya getirilmiş bir evcilik oyununun en masum ve en kalıcı köşesi. Değil mi ki seni oraya yerleştiren el yok artık. Kal. İstersen sonsuza değin uzan. Hiç fark etmez. Örümcek ağları. Toz birikintisi. Zamanın rengi. Uzamın sesi. Tek şey var: Eşyaya sinen ruhun eksiltisi.
Sayfa 210Kitabı okudu
