272 syf.
·
Not rated
Yazarın ilk ve tek romanı olma özelliğini taşıyan Sırça Fanus’un aslında takma bir isimle yayınlandığını, intiharından sonra Slyvia Plath’e ait olduğunun ortaya çıktığını biliyor muydunuz? Hatta yazarın annesi kitabın Amerika’da yasaklanması için uğraşmış ama pek başarılı olamamıştır.
Başarılı ve planlı bir öğrencilik hayatı geçiren Esther’ın geçmişin veya benliğin tutsaklığından bir türlü kurtulamamasının etrafında dönen eser; beklentilerin karşılıksız kalmasının, acının, hüznün ve yalnızlığın yaşattığı çöküş ile nasıl geri dönülmez yollara girilebileceğini gösteriyor bizlere. Kapana kısılmışlık veya kendine içine hapsolmuşluk bunlar birbirlerinden ne kadar farklı olabilir ki? Hepsi içinden çıkılmaz bir labirenti işaret etmiyor mu sanki? Bitmeyen nevrozlar, bunalımlar veya depresyon atakları, yaşamak için gram sebebinin ya da isteğin kalmadığını hissetmek.. Kendini işe yaramaz bir insan olarak görmek ve sonrasında kaçınılmaz son(!)
“Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkanıp kalan insan için dünyanın kendisi kötü bir düştür.”
Derin bir ruh kafesinde bunalan insanın düştüğü çukurdan kendi başına çıkmaya çalışmasını, tırmanırken nasıl ayağı tökezlediğini, ellerinin kaydığını hatta elleri parçalanırcasına çıkmaya çalıştıkça daha da derinlere düştüğünün özeti bir noktada. Kendisiyle yüzleşmeyi bir türlü başaramayan veya kendini yenemeyen her insan içinde bir Slyvia büyütüyor bence. Hem de beraberinde sırça fanuslar bulundurarak … İçinden çıkılamaz fanuslar, çıkmaya çalıştıkça mahsur kalınan fanuslar, tıpkı ruhun kafesinde yaşamaya çalışmak gibi..
Kitap bir solukta bitti, harikaydı.Platon bugünün toplumuna ve bireyine harika mesajlar bırakmış. Devlet eserinin özeti gibi olmuş. Ben çok etkilendim. Çünkü kendisi genç ve güzel vücutlu iken Sokrates'in çirkin ve yaşlı olduğunu ancak çevresinde bir çok insan gördüğünde etkilenerek, insanda ebedi kalacak olan şeyin peşine düşüyor.
Değindiği
Merhabalar,
Peyami Safa'dan bu ay Biz İnsanlar'i okudum. Başlarda kitaba dahil olamamış gibi hissetsem de (ruh halimden kaynaklanan bir durum olabilir, kafanız dolu ise ilk kısımlarda anlamak zor gelebilir. Hem felsefi diyaloglar hem de eski Türkçe kelimeler olduğu için.) sonrasında keyif alarak hızla ilerledim.
İstanbul'da mütareke sonrası zengin, soylu, orta halli, aydın gibi kesimlere dahil kişilerin ilişkilerini okuyoruz. Dönemin Türkçülük, materyalizm, mandacılık, Batı hayranlığı gibi farklı düşüncelere sahip insanlarını karakterler üzerinden bize anlatmış yazar.
Yazıldığı döneme göre bakarsak kurguya özellikle bayıldım. Yazarın tam bir olgunluk döneminde yazdığı belli oluyor kitabı diğer eserleriyle kıyaslarsak.
Ana karakterimiz Orhan'ın kendini materyalist sanırken aslında bambaşka nedenlerle kendini böyle düşünmüş olması ve ruhun maddeden önce geldiği sonucuna varana kadar yaşadıklarını okuyoruz kitapta. Olayları başlatan bir taş oluyor. Bu duruma eşlik eden birden çok aşk üçgeni de var tabi. Bir yandan da Vedia'nın içinde bulunduğu buhranlar, gelgitler, kararsızlıklar var.
Yazarın sevdiğim eserlerinden biri oldu bu da. Peyami Safa okumak isteyenlere mutlaka öneririm. Herkese iyi okumalar dilerim.
Bu kitaptan o kadar kıymetli şeyler öğrendim ki... Kitabı okurken bu hastalık bende yok, böyle davranmıyorum demedim asla. Hatalarımı kabul ederek okudum kitabı. Tam bir ruh hastasıymışım meğer. Meğer ne çok kusurum varmış. Bence herkes bu gözle okumalı kitabı, bir şeyler katabilmesi adına.
Mükemmel bir kitaptı diyebilirim. Az ve öz. Konuyu hiç dolandırmadan direkt anlatıyor. İncecik bir kitap zaten, birkaç saat içinde bitirilebilir.
İnsan kusursuz bir varlık değil. Kitabı kalbimizi her hastalandırdığımızda açıp okumalıyız bence, ayağa kalkmak için, çare bulmak için. Okunmalı, defalarca...
Şu yoksulluk, miskinlik dolu dünyada ilk defa sandım ki hayatımda bir güneş ışığı parladı. Ama heyhat! Güneş ışığı değildi bu; belki sadece gelip geçici bir ışık; kadın ya da melek şeklinde görünüp kayan bir yıldız. O bir anlık aydınlıkta, bir saniye zarfında hayatımın bütün bedbahtlıklarını gördüm; bunların görkemini fark ettim. Sonra bu ışık, kaybolması gereken karanlık girdabında yine kayboldu. Hayır, bu gelip geçici ışığı kendime saklayamadım.
Zaman ve mekan kavramının olmadığı, zor, bir o kadar derin anlamlar içeren, kısa ama okuması uzun süren bir roman...
Anlatıcının düşlerinde, hayallerinde, acılarında ,yanlızlığında, ümitsizliklerinde, geçmişinde yolculuk yaparsınız. Olaylar arasında bir bağ yoktur. Düşmü görür, gerçekte mi yaşar ,hangi zamandadır bilemezsiniz. Bilinç ve bilinçsizliklerinde dolanıp durursunuz.
Olayın merkezinde sevdiği kadın vardır. Sevdiği kadını öldürmesi mecaz anlamdadır, öldürdüğü onu tutsak alan düşünceleri, bilinç altında yer alan duygularıdır. Bu duyguları sevdiği kadın gibidir. Vazgeçmek isteyipte vazgeçemediği duyguları saplantıları,onu var eden halleridir. İhtiyar adam da, bana göre içinde bulunduğu ruh halinin temsilidir. Toprağa gömdüğü de, acıları, eski çökmüş ruh hâli, benliğidir. Toprağa gömerek kendine yeni bir yol çizmek ister. İnsan geçmişinden kolay kolay vazgeçebilirmi ki? Ya geçmiş insanı azat eder mi? Yanlız yaşanan acıların ruhumuzdaki tesiri nedir? Acılar dile gelmeli mi? Yaşam ve ölüm nedir ki? İnsan ruhun derinliklerinde saklı düşüncelerinden kurtulabilir mi?...Okuyunca bunun gibi bir sürü soru kafanıza takılır. Etkileyici bir roman.....
Eugenio Borgna. Psikiyatri başhekimi, öğretim üyesi ve yazar.
Kim bilir kaç doktor, kaç hemşire, kaç ebe, kaç diyetisyen kısaca kaç sağlıkçı sevgili Eugenio Borgna hocanın hastalarına muamelesinde sözcüklerine dikkat ettiği kadar dikkat ediyor, onları incitmemeye bu kerte çabalıyor ve onları bu kerte saygıdeğer görüyordur?
Sessizliğin,
