Arşı geç, ferşi atla, sidreyi aş,
Gör ne var maverada ibrethîz.
Ey insan!
Bu kitabı sana ithaf ediyorum. Başının üstünden büyük bir rüzgâr geçiyor. Yalancı bir fecirle başlayan asır kararıyor ve sana tek ümit ışığı olarak en kudretli kaynağı uranium’da değil, senin ruhunda sıkışmış maddeden koparak çıkardığın korkunç tahrip âletinin patlayışından yükselecek alevi bekletiyor.
Ey bahtsız!
Tarihinin hiçbir
..Hüzün ruhun bir rengi gibidir. Olgularla ve düşüncelerle ilgisi yok. Güzel hatıralar ve ümitli şeyler de hüzünlü olabilir. Hüzün, daha ziyade insanın faniliğinin verdiği bir ruh kırgınlığı gibidir. Geçmişin dönmeyeceğini, şimdinin ve geleceğin de geçeceğini, içinde bulunan anın tekrarlanamazlığını ve her şeyin bitimliliğini fark eden ruhlar hüzün duyar. 'Hüzün duyabilen her ruh, iyiliğe muktedirdir...
Kemal Sayar
"İnsanın kendi deneyimlerini reddetmesi, kendi gelişimini durdurması demektir. Deneyimlerini reddetmek, insanın kendi yaşamına yalan söyletmesi demektir. Ruhun reddedilmesi gibidir. Nasıl ki beden her şeyi, rahibin ya da bir hayalin temizlediği şeyler kadar bayağı ve kirli şeyleri de kendi içinde eritir, onları hıza, güce, güzel kasların hareketine ve güzel tenin biçinlenmesine, saçın, dudakların, gözlerin eğrilerine ve renklerine dönüştürürse "ruh" un da kendi besleyici işlevleri vardır; kendi başlarına aşağılık, acımasız ve alçaltıcı olan şeyleri soylu düşüncelere, anlamlı tutkulara dönüştürülebilir, hatta bunlarda en saygın kanıtlarını bulabilir, aslında yıkıcı, lekeleyici olan şeyler aracılığıyla kendini mükemmel biçimde dışa vurabilir."
Sayfa 100Kitabı okudu
Bizde Birileriyiz!.. Garib Çoban
Bizde Birileriyiz!..
Tenimdeki her gözeneklerdeki terimle, damarlarımdaki her damla kanla.
Aldığım her nefeste.
Dudaklarıma dokunan her gülümsemeyle.
Dilimin telaffuz ettiği gönülden her tondaki duada.
Seni her şekilde ve her şeyde sevmeyi seviyorum çocuk bayramı gibi yüreğim.
Sen kalbime kazınmış tek ölümsüz aşk şiirisin.
Her harf nefesimle
“Çevremizi saran ortam, eşyanın ruhudur. Her şeyin kendine özgü bir dışavurumu vardır ve bu dışavurum ona kendi dışından gelir. Her şey, üç eksenin kesişmesinin bir sonucudur, o şeyi o kesişme yaratır: kararınca madde, bizim onu yorumlama biçimimiz ve içinde bulunduğu ortam. Üzerinde yazı yazdığım bu masa bir tahta parçasıdır, ama aynı zamanda masadır, bu odadaki mobilyalardan biri. Masanın bende uyandırdığı izlenimi aktarmak istesem, yapacağım tarifte onun ağaçtan yapıldığı, benim bu nesneye masa dediğim, ona birtakım amaçlar, belli kullanım şekilleri yakıştırdığım, yakınında ve üstünde yer alan nesnelerin ona kendi dışında bir ruh kazandırdığı, onu dönüştürerek onda yansıdığı, içine sızdığı düşünceleri yer alacaktır. Masaya verilmiş olan, bugün solmuş renk bile, üzerindeki lekelere ve çiziklere varıncaya kadar – bütün bunlar, bunu bir kenara yazalım, masaya dışarıdan gelen şeylerdir ve ona bir ruh kazandıran da özünü oluşturan tahta parçasından çok bunlardır. Ve bu ruhun en özel yanı: Bir masa oluşunu, yani kişiliğini de ona kazandıran gene dışarısıdır.
Dolayısıyla, cansız olduğunu düşündüğümüz şeylere bir ruh mal etmek –hem insani, hem de edebî açıdan– bir hata sayılmaz. ”
Sayfa 94Kitabı okuyor
Çok sürmedi, olup biteni bir ânda hatırladı. Eylemi affedilmiş olsa bile utancı unutulur gibi değildi. Bu acı hikâyeyi yeniden hatırladı, yeniden aklandı. Kabahatinin anısı bir elbise gibi sırtında taşıdı. Ruh dayansa bedenin, beden dayansa ruhun nasıl dayandığını anlamadı. Bundan böyle kalbinin üzerinde hep bir kırık taşıyacaktı.
İlk ânda Allah’ım, diyebildi. İçinde, yakan kavuran acı, derin bir kasvet uyandı. Büyük bir yeryüzü yalnızlığı geldi kalbini sardı. Merak, korku ve kederin yanında durdu. Şimdi ne olacaktı?
Ruh ve beden, beden ve ruh ... Ne gizemli şeylerdi bunlar! Ruhun içinde hayvanlık olduğu gibi bedenin de ruhsal olduğu anlar vardı.
Sayfa 98 - Indigo
