Ankara metrosunda
Kızılaya sabah gidersin, Tunali Hilmi'ye ise akşam. Bir midyeci var Tunalida. muazzam. Bir de waffleci vardı ama batmış, üzüldüm. Ismi Abbas waffledı. adım başı bir bar, meyhane veya psikolog, Tunali beni sever ben de Tunaliyi. Lise sondayız, sen bana aşık. Fark etmem zaman aldı. Gitmisiz Kızılaya her sokagin kosesine yazılar yazdık. Vandalizm gibi degil de sanki Banksy gibi hissederek. Çok güzel bir gündü, ben aşık degildim ama çok güzeldi. Bozuk otobüs durağına oturup gelmeyecek otobüsleri bekledik. Sen bana Sokratesi anlattin Platona da öküz mü demistin onun gibi bir şey. Tarihi bilmem neydi şimdi ismi işte oraya gittik, kimse yok, oturduk bir taşa. Kemiklerin yapısını çok sevdiğini anlattin. Aslinda kimsenin güzel olmadığını kemik ve et olduğumuzu da. Sen cok guzel kizdin oysa. Ben sadece ne kizlari ne de erkekleri, neyse. Sonra ben bir rüya gördüm. Yillar sonrasindayiz, ben ankaradan cok uzaktaymisim, ben o ulkeden cok uzaktaymisim ama dönmüşüm. Yine ikimiz de o ayni taşa oturmuşuz. Ben bileklerini çeviriyorum, ruhunu görüyorum, ölümü görüyorum, kan izlerini. Ağlıyoruz. Özür diliyorum. Neden özür dilediğimi bilmiyorum. Affettin mi hatırlamıyorum. Kehanetin büyük çoğunluğu gerçekleşti, umarım kendini öldürmemissindir.
ps Enginarı hala sevmiyorum. Hayir felsefe olimpiyatında gordugumuz o kıvırcık saçlı çocuğun adı eren değilmiş, 2 sene önce öğrendim.
...'dan ayrılsa da, gönlünden onu söküp atmış değildi. Zaten böyle bir şey, en son isteyeceği bir şeydi. O, ruhunu koşullar elverdiği ölçüde tıka basa sevgiyle doldurmak isterdi.
Sayfa 17Kitabı okudu
Ah, şu dünyada gerçekler ne kadar korkunç! Bu güzel, bu halim selim, bu göksel varlık bir zalimdi, ruhumun dayanılmaz tiranı, bir işkenceciydi! Bunu söylemezsem kendime iftira atmış olurum! Onu sevmediğimi mi sanıyorsunuz? Onu sevmediğimi kim söyleyebilir? Bakın: Burada bir alay, burada yazgının ve doğanın acı bir alayı var! Bizler lanetlenmişiz, insanoğlunun hayatı gerçekte lanetlidir (bu arada benim de tabii...). Bazı konularda hatalı davrandığımı kabul etmem gerekirmiş. Evet, yanlış olan bir şeyler vardı. Her şey açıktı, planım gökyüzü kadar aydınlıktı: “Sert ve kibirli olacağım, kimsenin ruhumu yatıştırmasına ihtiyacım yok, suskun acılar çekerim.” Evet, hepsi buydu, yalan söylemiyordum, yalan söylemiyordum... “Bunda gönül yüceliğinin olduğunu kendisi sonra görecek, ama şimdi sezemez. Bunu zamanla anlar anlamaz, bana on misli değer verecek ve ellerini göğsünde kavuşturarak bana yalvaracaktı.” İşte plan... Ama unuttuğum ya da gözden kaçırdığım bir şeyler olmalıydı. Beceremediğim bir şeyler vardı sanki. Ama yeter, yeter artık. Kimden bağışlanma isteyeceğim ki şimdi? Her şey bitti, cesur ve gururlu ol be adam! Kabahatli olan sen değilsin...
