Sudem
@ruhunugizle
İzmir
26 okur puanı
Şubat 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
O l a b i l m e k... — Olabilemedin, koyu parıltılı gözlü sevgilim benim... —
Ben v a rdım; sen, kendini y o k etmeyi seçtin.
[...]
[...] : işte, ben hâlâ v a r ı m; bütün acıları ölçüp biçip tartarak — sense, kayan bir yıldız gibi hızla uzaklaşıyor; son anda da dönüp bir göz kırpıyorsun, yalnızca...
Sayfa 38
Anlamlar hep yavaş oluşur benim kafamda -hani, biliyorsun: önce "yavaş yavaş", sonra "paldır küldür"!... -Ve, tersi...
Bir de, beni "tahmin edemeyeceği[m] kadar özlediği [n]i" söylemeni katmalıyım işe...
- Nasıl zor bir yol, bu yürüdüğümüz, nasıl engebeli, belalı!
Sayfa 25
Tutkulu insanlar, tutku başını alıp gittikten sonra, kısa bir süre mutsuz olup hemen ardından tutkunun yerine bir avuntu koyabiliyorlar. Kedi bir tutkudur. Aynı zamanda bir avuntu! Bir kez kediniz olduysa, sayıları azalıp çoğalabilir ama her zaman bir kediniz olacaktır.
Sayfa 20
Okur Takip Önerileri
Kişi bir bunalıma tanık olduğunda, hemen kendine acımaya başlıyor. Derdini anlatan insandan daha mı mutsuzum; o kötü durumdaysa, ben ne haldeyim? ve benzeri sorgulamalar devreye giriyor.
Sayfa 7
En yakın yabancı sendin,
Daha sürülmemişken ışığın biberi
yaramıza,
Yaslanırken boşlukta duran bir merdivene
henüz.
Güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız,
ilkyaz derken —kışı gözden kaçıran
yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız
en güçsüz kollarla—
çözüldü aşkın zarif ilmeği
bulandı aynalar duruluğu.
Çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda
bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık
olduğunu...
Yabancıların en yakınıydın sen!
Sayfa 112
Ağlardın. Bir yıldızcık için,
erirdi buz, sıcakça göz çevresinde.
Örtünmezdin. Artık her inatçı anlayışsız
için, daha başıboş, daha serseri olmaya...
Görülmezdi. Ne öncesi yaşın
ne sonrası. Anında; hepsi ölüydü.
Kırılırdı. Kırılgan yapı açık tehlikeye.
Kalırdı öyle. Çırpınarak bir daha yaşam için,
Yitirilirdin. Yiterken o boşlukta sonrasızca.
Bilinemezdi asla, yazgısı buzulun,
Kör gözüyle bakan dünyada.
Sayfa 83
Hatıranın yaraları, dedi.
Hayal gücünün yaraları, dedim.
Kalbimizde dünyanın bütün karıncaları
Tenimizde pul pul gülümseyen bir sarı zaman
Ağlamadan konuştuk ilk kez.
Sayfa 107
Ey gövdede çiçeklenen zaman
Kendini sevmeden kimseyi sevemezmiş insan.
Sayfa 101
"Nereye bakarsan bakayım
Sen uzaklaşıyorsun."
On dört yıldır unutuyorum
On dört yıldır sürüyor incinme.
Saat pişmanlıkta durdu
Bir boğuk su topuklarda arzu.
Sayfa 95
Parmaklarının kandilleriydi
Sabah diye boşluğa saldığım rüya
Boncuklu cümlem
Güzel söz yetmiyor taşın çiçeklenmesine
Başlıyor başkalarının zamanı
Alnımda gökyüzü hecesi bir kırık mavi
Kapatıyorum bütün pencerelerimi.
Sayfa 94
Yaşamadıklarımızın hatırası, dedi
Elindeki kitabı uzatarak.
Sayfa 57
Sözüm ağzında kaldı
Kime ne söylersen söyle
Benden başlayacak cümlen.
Sayfa 56
Sevgilim
Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim
İnsan kendini seveceği bir dünya buluyor...
Sayfa 49
Zaman sayılmıyor sevgilim
Hayat Kaf dağının ardına çekildi
Çiy taneleri kumlarda birer Leyla masalı
Yıldızlar başka avuçlarda terliyor
Kimse kendinden bir yere gitmiyor
Yaşıyoruz sessizce yaramızı severek.
Sayfa 47
Derin uçurumlar üzerinden sevdin beni.
Sayfa 20