''Uçurtmalar rüzgar sayesinde değil,rüzgara karşı durdukları için dimdik yükselirler.''
Osmanlı Cumhuriyeti filminden..
"Uçurtmalar rüzgar gücü ile değil, rüzgara karşı koydukları için uçarlar."
Bazen bosluga adim attigini hisseder insan, dusmekten korkar cakilip kalir oldugu yere. Sonsuzluk onu icine cekmeye calisirken, o inadina son bir umitle tutunacak bir dal arar ya kendine. Gozlerini yumar, kulaklarini kapatir ve ciglikla karsi koyar onu sonsuzluga surukleyen ruzgara. O an hersey silinir beyninden. Ölüvermek ister oracikta. Titrer yuregi; ama asla anlayamaz o, korkudan mi yoksa yalnizliktan mi?
Emel G.
"Rüzgara karşı tükürmekten sakının."
Bir Nedeni Yok Yalnızca Öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata
Peşinde avaz çığlık bir çocuk sürüsü, deliler gibi koşan, yetişkin bir erkek. Ama umurumda bile
değil. Yüzümü kamçılayan rüzgâra karşı, dudaklanmda Pençer Vadisi kadar geniş bir tebessüm, koştum.
Koştum.
