ℌ𝔦ç𝔟𝔦𝔯 ş𝔢𝔶 𝔰𝔞𝔡𝔢𝔠𝔢 𝔦𝔶𝔦 𝔡𝔢ğ𝔦𝔩𝔡𝔦𝔯, 𝔰𝔞𝔡𝔢𝔠𝔢 𝔨ö𝔱ü 𝔡𝔢 𝔡𝔢ğ𝔦𝔩𝔡𝔦𝔯. ℌ𝔢𝔯 𝔰𝔬𝔫𝔲ç 𝔶𝔞 𝔡𝔞 𝔡𝔢𝔫𝔢𝔶𝔦𝔪, 𝔬𝔫𝔲 𝔞𝔩𝔤ı𝔩𝔞𝔪𝔞 𝔳𝔢 𝔶𝔬𝔯𝔲𝔪𝔩𝔞𝔪𝔞 𝔨𝔞𝔟𝔦𝔩𝔦𝔶𝔢𝔱𝔦𝔫𝔢 𝔤ö𝔯𝔢 𝔡𝔢ğ𝔦ş𝔦𝔯. 𝔅𝔲𝔯𝔞𝔡𝔞 𝔪𝔢𝔰𝔢𝔩𝔢 𝔰𝔢𝔫𝔦𝔫 𝔞𝔩𝔤ı 𝔨𝔞𝔟𝔦𝔩𝔦𝔶𝔢𝔱𝔦𝔫𝔡𝔢𝔡𝔦𝔯. 𝔜𝔬𝔯𝔲𝔪 𝔶𝔞𝔭𝔞𝔟𝔦𝔩𝔪𝔢 𝔟𝔢𝔠𝔢𝔯𝔦𝔫𝔡𝔢𝔡𝔦𝔯. 𝔇𝔢ğ𝔢𝔯𝔩𝔢𝔫𝔡𝔦𝔯𝔪𝔢 𝔶𝔦 𝔶𝔞𝔭𝔞𝔫 𝔶ü𝔯𝔢ğ𝔦𝔫𝔦𝔫 𝔤ü𝔠ü𝔫𝔡𝔢𝔡𝔦𝔯.
"Anladınız mı beni? Çarmıhtakine karşı Dionyssos..."
Bugüne değin “doğru” (Wahrheit) dedikleri ne varsa yalanın en kötüsü, en iki yüzlüce, en iğrendirici biçimi olarak açığa çıkarılmıştır: o kutsal “sözde neden”, insanlığı d ü z e l t m e k , gerçekte yaşamın iliğini, kanını emecek bir kandırmaca olarak töre bir kan emicilik olarak ortaya çıkarılmıştır: Törenin ne olduğunu bulan, onunla birlikte
Ecrasez l'infame! : Ezin alçağı! (Voltaire'in kiliseyi kastederek söylediği söz.)Kitabı okudu
Bir insan türüne değer biçmek için onun sürüp gidişinden ne sonuç çıkarılıyor bu düşünülmelidir – varoluş koşullarını bilmelidir onun. İyilerin varoluş koşulu bir y a l a n d ı r : başka bir deyimle gerçekliğin temelde ne türden olduğunu, hangi anlamda alınırsa alınsın, görmek i s t e m e m e k t i r . Oysa gerçek tüm iyiliksever içgüdüleri gerektirecek, o beceriksiz, iyi ellerin ikide bir kendi işine karışmasına göz yumacak türden d e ğ i l d i r. Genelde tüm türden s a k ı n c a d u r u m u n u bir karşı çıkış, ortadan kaldırılması gereken bir şey diye anlamak, e ş s i z b i r n i a i s e r i e ‘dir [bönlük] tümden ele alınırsa, sonuçları bakımından açık bir yıkım, korkunç bir salaklıktır.
Biliyorum başıma geleceği. Söylenecek adım, günün birinde korkunç bir olayın anısıyla benim, -yeryüzünde benzeri görülmemiş bir bunalımın, çok derin bir vicdan çatışmasının (Gewissens-Callision), o güne değin istenmiş, inanılmış, kutsallaştırılmış ne varsa, tümüne karşı yöneltilecek bir sözün anısıyla. Ben bir dinamitim, insan değilim. Din kurucularını anımsatan bir yanım yoktur benim tüm bunlara karşın, -ayaktakımının işidir dinler, dokununca dindar birine, yıkamam gerekir ellerimi. İstemiyorum “inananları”; biraz acımasızım kendi kendime inanç konusunda bile, öyle sanıyorum, yığınlar için değildir konuşmam benim…Ödüm kopuyor, korkuyorum, günün birinde e r m i ş l e r katına koyacaklar beni diye. Anlıyorsunuz, ö n c e d e n çıkarıyorum bu kitabı gelecekte benim adıma sarsaklıklar yapmasınlar diye. İstemem ermiş olmak bir soytarı olayım daha iyi…Sanırım öyleyimdir de. Buna karşın, daha doğrusu karşın d e ğ i l –ermişlerden daha iyi dolandırıcı gelmemiştir çünkü, - Benim ağzımdan doğrulardır çıkan. Ancak k o r k u n ç t u r benim doğrularım: bugüne değin yalana doğru dediler çünkü.
…bundan daha da önemlisi, düşünce konusunda gittikçe kendine çeki düzen vermeye çalışan, gittikçe uyuşuk duruma gelen, içgüdü yönünden yoksullaşan Alman ulusuna saldırmaktır sanırım. Ellerine ne geçerlerse yiyorlar hep, karşıtlarla besleniyorlar, ister “inanç” olsun, ister “bilimsel düşünce”, ister “Hrıstiyanlığa özgü sevgi” olsun, ister évangile
Hınç duygusundan doğmuştur Hrıstiyanlık, o özden. Yoksa Tanrısal bir ö z d e n değil sanıldığı gibi, - Bir karşı devinimdir gerçekte, s o y l u değerlerin egemenliğine karşı büyük bir ayaklanmadır. İ k i n c i incelemede v i c d an (Gewissen) psikolojisi var: Sanıldığı gibi “insanın içindeki Tanrı sesi” d e ğ i l , -boşalmayınca dışa doğru gerilere yönelen kan dökme içgüdüsü. İlk kez burada kan dökücülük, kültürün en eski, en gerekimli temellerinden biri olarak çıkarılıyor ışığa. Ü ç ü n c ü inceleme şu sorunun yanıtını veriyor: çilecilik, rahiplik ideali gerçekte kötü mü kötü bir ideal bir bitiriş istemi, bir gericilik [décadance] ideali iken neden böylesine sınırsız bir güç kazanmıştır? Yanıt: Sanıldığı gibi papazların arkasında olduğu için d e ğ i l Tanrı, yalnızca faute de mieux [daha iyisi olmadığından] – Şimdiye değin biricik ideal o olduğu için, yarışanı olmadığı için “İnsan hiçbir şey istememektense hiçliği istemeyi yeğler”…
Zerdüşt’ü yazdığım yıllar, özellikle de ondan s o n r a k i evre korkunç bir mutsuzluk dönemi olmuştu. Pahalıya mal olur insana ölümsüzlük: bin kez ölür insan daha yaşarken bunun karşılığında. –Bir şey vardır büyük işin öç alması diye. Yapıt olsun, edim olsun, bir kez tamamlanmaya görsün büyük iş, yapanın karşısına dikilir. Bu işi yaptığından g ü
Şöyle bir göz atalım yüzyıl sonrasına, benim iki bin yıldan beri doğaya karşı olumsuz girişimlerden ve insanın yozlaştırılmasından yakınmam etkili olmuş, başarıya ulaşmıştır, diyelim. Yaşamın bu yeni kesimi, görevlerin en büyüğünü, daha yüksek bir insanlık yetiştirmenin sorumluluğunu yüklenecek, bunun bir bölümü olarak da soysuzlaşmış, asalaklaşmış her nesnenin acımaksızın yok edilmesini üstlenecek. Dionyssosça bir durumun bile yeniden ortaya çıkabileceği o y a ş a m s a l b o l l u ğ u yeryüzünde olanaklı kılacaktır. Ben t r a g i k bir çağı bildiriyorum: insanlık en acımasız, en zorunlu savaşları, u f a k b i r a c ı d u y m a k s ı z ı n arkada bıraktığı evrede, yaşamı onaylamanın en yüksek sanatı olan tragedya yeniden doğacaktır.
e ğ e r b e n g e l e m e z s e m
y a ğ m u r l a r g e l e c e k
Sayfa 16Kitabı okuyor
Bir kez daha söylemiş olmalıyım, yaşamımda “kötücül istem”e rastlanmaz pek. Buna karşılık s a l t ç ı l g ı n l ı k çok mu çok!
Artık ne üstlenmek, ne görev yüklenmek, ne benimsemek, ne de tepki göstermek…Bu tutum ölüm karşısında yiğitlik değildir hep, en korkulur durumda yaşamın korunması olarak bu yazgıcılığın güçlü sağduyusu sindirimsel işlemin yozlaşmasından, yavaşlamasından dolayıdır, daha doğrusu bir türlü kış uykusu isteğidir. Bu anlayışla birkaç adım ilerleyince bir gömütün içinde haftalarca uyuyan Hint fakirine ulaşırız…Tepki göstermek tükenmeye yol açtığından hiç tepki göstermemeli artık: olayın mantığı böyle. İnsanı hınç duyguları gibi hızlı tüketen başka bir şey yoktur. Kızgınlık, sayrısal güceniklik, öç alma güçsüzlüğü, öç alma isteği, susuzluğu, her türlü ağu kusma – tüm bunlar bitkin bir insan için en kötü tepki türleridir: sinirsel gücün hızla tükenişi, zararlı salgıları sözgelişi midede safranın sayrısal kabarması bununla bağlantılıdır. Hınç, bir sayrı için, yasaktır- k ö t ü c ü l olandır: üstelik en doğal eğilimdir. – Bu gerçeği o derin fizyolog Buda kavramıştı. Birtakım acınası yaptırımlarla karışmış olan Hıristiyanlıktan ayırmak için, s a ğ l ı k k o r u m a diye nitelenen onun “dini”nin etkisi hıncın yenilgisine dayanmaktadır: ruhu h ı n ç t a n kurtarmak.
𝐃𝐚𝐥𝐠𝐚 𝐝𝐚𝐥𝐠𝐚 𝐠ö𝐤𝐲ü𝐳ü𝐧𝐞 𝐯𝐮𝐫𝐚𝐧 𝐠𝐞𝐜𝐞𝐧𝐢𝐧 𝐢ç𝐢𝐧𝐝𝐞 𝐫ü𝐳𝐠â𝐫ı𝐧 𝐤𝐞𝐬𝐢𝐤 𝐬𝐞𝐬𝐢,
𝐁𝐞𝐧 𝐇𝐚𝐯𝐯𝐚'𝐧ı𝐧 𝐝𝐚𝐦𝐚ğı𝐧𝐚 𝐲𝐚𝐲ı𝐥𝐚𝐧 𝐨 𝐜𝐞𝐧𝐧𝐞𝐭𝐢𝐧 𝐲𝐚𝐬𝐚𝐤 𝐦𝐞𝐲𝐯𝐞𝐬𝐢,
𝐀𝐧𝐧𝐞𝐜𝐢ğ𝐢𝐦, 𝐚𝐧𝐧𝐞𝐜𝐢ğ𝐢𝐦 𝐝𝐞𝐝𝐢𝐥𝐞𝐫 𝐛𝐚𝐧𝐚, 𝐬𝐞𝐧 𝐛𝐢𝐫 𝐜𝐞𝐬𝐞𝐝𝐢𝐧 çü𝐫ü𝐲𝐞𝐧 𝐩𝐨𝐫𝐭𝐫𝐞𝐬𝐢,
İş𝐭𝐞 ş𝐢𝐦𝐝𝐢 𝐞𝐧𝐬𝐞𝐥𝐞𝐫𝐢𝐧𝐝𝐞𝐲𝐢𝐦, 𝐚𝐝ı𝐦 ö𝐥ü𝐦ü𝐧 𝐤ı𝐳ı𝐥 𝐠ö𝐥𝐠𝐞𝐬𝐢.
Sayfa 597Kitabı okudu
Türkçede 29 harf olmasına rağmen DNA'nın alfabesinde sadece dört harf bulunmaktadır. A (adenin), T (timin), G (guanin) ve C (sitozin). Her bir gen. bu dört harfin (A, T, G, C) farklı bileşikler halinde yan yana dizilmesi ile oluşturulmuş, binlerce harften oluşan bir kelime gibidir aslında. Dilimizde her kelimenin bir anlamı olduğu gibi, her bir genin de ortaya koyduğu bir işlev (anlam) vardır. Her bir kelimenin bir anlamı vardır ve tek bir harfinin değiştirilmesi bile o kelimenin "anlarını" değiştirir. m harfi yerine hatayla r harfinin konması bütün cümlenin anlamını degistirmiş ve çok farklı bir anlam ortaya çıkmıştır. Eğer bu hata sonucu "r" degil de örneğin "s" harfini yazmış olsaydık ortaya çıkan cümlenin hiçbir anlamı olmayacaktı. Aynı şekilde DNA'daki dört harfin değişik bileşimlerde yan yana gelmesi ile ortaya çıkan ve harf sayısı birkaç binden birkaç yüz bine kadar çıkabilen kelimelere gen" adını veriyoruz. "Anlamı" ve anları" kelimeleri nasıl iki farklı anlam taşıyorlarsa A, T, G ve C bazlarının değişik kombinasyonlarla yan yana gelmesi ile de değisik genler ortaya çıkmıştır. Genetik yapımızda bu şekilde yaklaşık 25-30 bin kelimenin (genin) bulunduğunu biliyoruz.
Hayal, gerçeği hep i s t e d i ğ i biçimde kurar; ama gerçek, hep k e n d i biçiminde oluşur.
İşin kötüsü, hayal, kafasına dank etmiş, g e ç m i ş gerçekleri bile, yoğurur, biçimler, k e n d i istediği biçime sokar ---
Sayfa 80Kitabı okudu
G E C E C İ L K U Ş L A R I N Ü R K M E D İ Ğ İ A Y D I N L I K
Ama kim? Ben miyim burda bir esrime mi
nedir bu kuşların uçuşunda gördüğüm?
Aptalca beklerim o hiç sökmeyecek şafağı.
Oysa yüreğimden akan o derin suda
kırmızılar öylesine yırtılır ki
siner kan
Sayfa 22Kitabı okudu
