Saat onda, o korkunç karşılaşmanın üzerinden tam yirmi dört saat geçmiş olacaktı; bu yirmi dört saat, birbirine alabildiğine tezat duyguların değişken ruh halleriyle öylesine tıka basa doluydu ki iç dünyam sonsuza dek parçalanmıştı. Ama o an hissettiğim, sonsuz zonklamalı, irkiltici bir ritimle tekrarlanan tek bir sözcük oldu: Uzaklaş!
Bu son karşılaşma fırsatını kendi kabahatim yüzünden kaçırdığım düşüncesi, yakıcı bir kesinlikle ve acımasızca içimi deşiyordu. Merhametsizce etime batan bu akkor bıçak öylesine canımı yakıyordu ki çığlık atmak istiyordum.
O dönem canımı bunca yakan şey düş kırıklığıydı... Bu genç adamın böylesine itaatkâr biçimde... Yani bana sarılmaya, yanımda kalmaya bile yeltenmeden gidişinin... Beni kendine çekmeye hamle etmek yerine bu kentten ayrılmasına ilişkin ilk buyruğuma korku ve saygıyla boyun eğmiş olmasının.. Bana, yoluna çıkan bir kutsal kişi olarak büyük saygı duyması... Ama ... Ama beni bir kadın olarak görmemesinin yarattığı düş kırıklığıydı hissettiğim.
Okur Takip Önerileri
Tek hatırladığım gözlerimi kapattığım ve bunların doğru olmaması, gerçekten bunların yaşanmamış olması için Tanrıya ya da göklerdeki başka bir merciye dualar ettiğim.
Yarın! diye tekrarladı yadırgatıcı derecede karanlık ve kinayeli bir vurguyla. Yarın! Yarın nerede olacağımı bir bilsen! Ben bile bilmiyorum nerede olacağımı...