"Mutluluk sözcüğüne inancımızı kaybetmemiştik henüz. Sihirli bir sözcüktü mutluluk, söylemesi bile biraz ne idüğü belirsiz, bir hayli karanlık bir şey olsa da içimizde bir ferahlık uyandırıyordu."
Sevginin daha başka şekilleri vardı. Sonra neydi sevgi? İki insanın birbirinden hoşlanması, birbirini beğenmesi, görmeden olmaması değil mi? Bir zaman sonra da geçer gider, ardında bir şey bırakmazdı.
Herkesten, her şeyden uzaktaydılar ya bu odada. Geçmişlerinden bile sıyrılmışlardı. Daha ne isteyebilirlerdi. Bir de üstelik bir geleceğin başlamayacağını biliyorlardı.