Vicdan anımsadıkça, hiçbir suç unutulmaz!
Karanlığa sığınıp bazı şeyleri söylemek kolay...
Ama öyle şeyler var ki söylenirken gözbebeklerini ta içine kadar görmek çok önemli.
Başkalarından dinlenenler ve kitaplardan okunanların hepsi gelip geçiyor, geriye yalnızca kendi yaşadıklarınızın yüreğimizde uyandırdığı duygular kalıyor.
"İnsan kendini herkesten daha iyi bilir, değil mi?"
Kişi birine haksızlık ettiği zaman, zarara uğrayanın da basit, bir noktada da olsa yanlış yaptığını veya haksız davrandığını saptamaya ya da bu şekilde kendini kandırmaya uğraşır ve bundan gizemli bir hoşnutluk duyar.
Sert insanların birden yumuşaması ne yazık hiç iyiye işaret değildir.
Aydınlık bir günde, kabusların birbirini izlediği karanlık bir geceden çok daha sağlıklı düşünülebilirdi.
Şu son günlerde ne çok şeyi anlamayı öğrenmiştim.
"Tanrım, o ne kadife bakışlı, ceylan gözlerdi öyle.."
Artık kayıtsızlık, tembellik yok! Fedâkârlık ederek yüksel, başkalarının kaderiyle hemhal olarak her acıyı paylaşarak ruhunu zenginleştir!
"Her şey, hatta imkansız olan şeyler bile mümkündür."
"En aptallar niçin aynı zamanda en iyi kalpli olanlardı?"
"...Merhamet iki tarafı keskin bir kılıçtır. Kullanmayı bilmiyorsanız en doğrusu ona dokunmamak, en önemlisi de kalbinizi ondan korumaktır."
Gözleri kahve çekirdekleri gibiydi. Güldüğü zaman da kahve çekirdeklerinin kavrulurken çıkardığı sese benzeyen hafif bir cızırtı duyuluyordu.
Aldatan olmaktansa aldatılan olmak, vicdanı rahat bir insan olmak iyi olurdu. Ancak böyle insanlar Tanrı tarafından kutsanırdı.