Ultra saçma bir soruya cevap
yazıyorum yazıyorum siliniyor, o yüzden kısaca açıklayacağım. Zaman yaratılmıştır. Yani başı ve sonu vardır. İnsanın zamanı anne rahmine düştüğü zaman ile ölümü arasındadır. Hücrelerin yenilenmesi, büyümek, öğrenmek her şey zaman ister. (Kıyamet de zamanın bitişidir) Bu zamanı yaratan yüce Allah( c.c) dır. Bir varlığın aciz olmaması için o acizliği kendinde barındırmaması gerekir. Zaman da bu şekildedir zaman yaratılmadan önce Allah olduğu için yaratılma sürecine girmemiş çünkü süre dediğimiz şey yoktu. Zamanın olmadığında vardı.Allah zamandan ve mekandan münezzehtir demek bu demektir.
İnsanlardan korkmaya başladım lan ben. Daha önce hiç insanlardan korkmamıştım. Buna üzülüyorum. Yalan filan söylüyorlar olum, hayatımda böyle saçma şey görmedim.
Sayfa 140 - İletişimKitabı okudu
Elmanın düşüşünden bile kanun yazılan saçma sapan bir dünyada yaşıyoruz ve bundan gerçekten hoşlanmıyorum. Sonuçta yerçekimi kanunu yazılmadan önce de yer bizi çekiyordu. Rahmetli Newton, benim hayatımda pek bir şey değiştirmedi.
Sayfa 116 - İletişimKitabı okudu
İnsanlar çevrelerinde aynadan başka bir şey istemiyorlar. Kendilerini yansıtsın diye. Onlar da başkalarını yansıtırken. Dar bir koridorda karşılıklı iki ayna koyduğun zaman ortaya çıkan saçma sonsuzluk gibi.
Sayfa 603 - Pegasus yayınlarıKitabı okuyor
Bu not aileme
Ben öldükten sonra ağlamayın. Yaşarken sevmediniz ,gözyaşlarınıza ihtiyacım yok.Ama siz benden önce hayata veda edersiniz ben ağlarım,çünkü karşılıksız seviyorum
Belkide sevmek için uğraştınız , suçlamıyorum sizi.
Ama hayatıma hiç iyi izler bırakmadınız.
En son ne zaman sarıldık hatırlamıyorum bile.
Aramızda hiç güçlü bir Sevgi olmadı
Sadece zorunlu olarak baktınız.
Çünkü zaten hayatta size hiç iyi davranmamişti.
Bu hayat adil olsaydı zaten bende herkes gibi sadece aşk acısı çekerdim
Ama aşk bunlar yanında zavallı gibi kalır.
Öyle biride yok zaten.
Ama anne yinede güçlüydün onca söz hakaret yine ayakta kaldıın.
Kendimi de seviyorum, güçlüyüm.
İyi dayandım.
Dünya adaletsiz ne yapsak boş
Ölmeden önce ateist olup çıkmaktan korkuyorum.Her şey çok saçma düzen filan yok.
dervişliğe neden, nasıl, ne zaman girdigini sordu.
Bilmem başınıza hiç geldi mi? Yaşamaktan usanıverdim bir gün apansız ... Neden mi? Uygun bir sırada, nedenlerden bir kaçını söylerim. Saçma bulacaksınız. Evet, saçmadır! Ama bilirsiniz, bazı dönemlerde, insana en saçma şey en ciddi olaydan daha dramatik gelir. Kendimi öldürmeyi düşündüm bütün ciddiligiyle ... Sakası yok, elde tabanca ölümün yanına gittim geldim iki defa ... Hani Çar subayları sarhoşken bir oyun oynarlarmış . . . Beş mermi atan bir toplu tabancaya tek bir mermi koyarlar, to pu avuçlarına sürerek bir zaman çevirirler, sonra namluyu şakaklarına dayayıp tetigi çekerlermiş ... Bir garip ölüm oyunu ...
Beşte dört boş ... Biri dolu . . . Ölümle beşte bir alay ... lki defa yaptım bunu . . . ikisinde de boş çıktı.
Aşk saçma bir şey. Hep öyle olmuştur zaten; daima da öyle olacaktır.
Toplumun insanı çürüten bir şey olması ne kadar saçma.
YAZMAK İÇİN
Bu akşam ben
Yazmak için yazacağım sadece
İyi insanlardan biri olduğum için
Ya da bir amaç uğruna değil
Siyah, beyaz, alev rengi
Ya da içimden geldiği gibi değil
Günahlarımdan kurtulmak
Geçmişi unutmak için hiç değil
Yazar, utanç duygusundan yoksundur. Yalnıca hiçbir utanç taşımayan insanın, cümleleri bir arada tutma ve onları ortalığa saçma yeteneği vardır. Yalnızca en utanmaz yazar özgündür. Ama diğer her şey gibi bu da aslında bir yanılsama.
Sayfa 37 - Pdf
Her şey çok saçma..
Kimi ömrünü para kazanıp bir köşeye koymaya adamış, ama ne parasını bırakacak çocuğu var, ne de tanrının servetinin bahtını her daim açık edeceğine dair en ufak bir umudu. Şu öteki var gücüyle, ancak öldükten sonra işine yarayacak bir şöhret için didiniyor, ama şöhretinin tadını çıkaracağı başka bir hayata inanmıyor. Beriki aslında umurunda olmayan bin türlü işin peşinden koşuyor. Şu az ötedeki de ...
Sayfa 368 - Can Yayınları/37. Baskı/2022Kitabı okudu
O kadar saçma bir döngüye girdi ki her şey nereye baksam senden bir şeyler karşıma çıkıyor. Geçti artik, bitti diyorum, unuttum onu ama hayat seni bana hatirlatmak icin her seyi yapiyor gibi. Herhangi birinin storisinde senin bana attığın şarkıya denk geliyorum, senin yeni aldım diye anlattığın takımın aynısını başkasında görüyorum, yanımdan geçen biri senin isminle başkanısını çağırıyor, yemekhanede yemek yerken güzel köylü dizisi oynuyor yine bana seni hatırlatıyor. Düşünüyorum artık izi geçmeye başlamışken çoğu şeyin, neden yeniden bunları fark ediyorum? Neden geride kalmıyor? Neden o şarkıyı duyunca canım acıyor ki. Olması gereken bu muydu? Bunları hak ettim mi? Nedenler, nasıllar kafamda o kadar uçuşuyor ki? Ne yapacağımı hiç bilmiyorum... Şu an yaptığım ise 'Daha Gidecek Yolumuz Var' şarkısını açıp uzun uzun dinlemek.