Bazı şeylere bir süre sonra tahammülümüz kalmıyor. Sanki yaşayamayacak mışız gibi geliyor. Zorlanıyoruz. Nefes alırken. Hayata tutunmak istemiyoruz. Sıkılıyor, bunalıyor, hiç bir şey yapmak istemiyoruz. Oysa hayat hep güzeldi.
Hep renkliydi. Biz sadece siyah beyaz gözlüklerimizi takındık.
Güzeli, rengi, hayatı başkasında aradık. Bunların hepsi içimizde varken.. Biz aramayı ve bulamamayı seçtik. İçimize bakmak daha kolayken denemedik bile.
Yorulduk. Kendimizi gereksiz yere yorduk ve üzdük. Gül bahçesi dururken diken dolu bahçeye daldık. Kanadı canımız.
Kanadı ruhumuz..
Acılar doldu yüreğimiz.
O yüzden..
Kendinizi sevin, saygı gösterin, ilgi gösterin, önemseyin.
Kimseden beklemeyin bunları. Ruhunuzu okşayın.
Ve unutmayın.. Allah bize yeter.
M.P
"Kimin için Allah var, ona herşey var. Ve kimin için yoksa, herşey ona yoktur, hiçtir. (RNK)"