Çok şey düşünüyorum
Kayıp giden benliğimi mesela
Kendim olamadığım her anı
Sahi ben sadece bu beyaz ekranda mı özgürüm
Peki ne zaman ağzımdan çıkan kelimelere dikkat etmem gerekmeyecek
ne zaman yanlış bir şey söylemekten korkmayacağım
Peki ben ne zaman insanlar ağzımdan çıkan her bir kelimeyi günü geldiğinde kafamda patlacak diye korkmadan söyleyebileceğim
O kadar özgür değiliz ki aslında değiliz asla
Ben olsaydım yapmazdım demekten yoruldum
Dilimin özgür olduğu bir dünyada yaşamak dileğiyle bu hangi dil olursa olsun beni en iyi anlatan şekliyle doğrular olmak zorunda değil sadece benden ibaret ...
Dadada
Seni tekrar gördüğümde
Yine konuştuğumuzda
Her şey ilk görüştüğümüzde ki gibi oldu
Belki sadece benim içindir bu
Cunku sana baktığımda
Her şey aynıydı
Davranışın, bakışın
Ama olsun yine de mutluyum
O yer
Dudaklarımı kaldırdım sakladım uzun süre çıkmayacak dolaptan
Gözlerim artık tek renk görüyor her yeri
Ellerim ise titriyor seni en son tutuşundan beri
Ayaklarımı sorma
Sadece tek yeri hatırlıyorlarmış
Ayrılık
Tam göğsünüzün ortasında bir yeriniz acıyacak...
Evinizin sizi içine sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark edeceksiniz...
Sokağa fırlayacaksınız...
Sokaklar da dar gelecek...
Tıpkı vücudunuzun yüreğinize dar geldiği gibi...
Ne denizin mavisi açacak içinizi, ne pırıl pırıl gökyüzü...
Kendinizi taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da
HAKSIZ YERE BİTEN HAYATLAR
Yasin Bey’in sağ kolundan tutan bir asker, sol kolundan tutan diğer askerle birlikte rutubet dolu, dar, karanlık koridorda ilerliyorlardı. Yasin Bey etrafı detaylıca inceliyordu. Nasıl olsa ömrünün geri kalanını burada geçirecekti.
Dar uzun koridordan bir süre daha ilerledikten sonra sağ koluna girili olan asker Yasin Bey’in kolunu bırakıp
Kürk Mantolu Madonna
Hafsa kabanının iplerini bağlayıp turuncu şapkasını kumral saçlarının üzerine geçirdi. Ders kitaplarını da eline alarak sınıfından çıktı. Yine onun açısından çok keyifli olan bir dersten çıkmıştı. Edebiyat okumaya bayılıyordu.
Kampüsünün olduğu binadan çıkıp çıkışa doğru ilerlemeye başladı. Dışarıda en sevdiği hava olan sonbahar vardı.
karanfil
(16 Haziran 2004)
Ayça okulunun kapısından koşarak çıkarken etrafına göz gezdirdi. Tanıdık hiçbir yüz görmemenin verdiği üzüntüyle omuzları çökmüştü. Bugün annesi de babası da onu okuldan almaya gelmemişlerdi.
Bu çok sık yaşanan bir durum değildi. Sadece annesinin ve babasının işi olduğu zamanlar olan bir durumdu. Babası muhtemelen daha işten
Daralan Vakitler
Yanakları saçları gözleri yanmış
Zehirli gaz bombaları
Yılan gibi sokmuş yalamış gövdelerini
Ağızları, küçücük dilleri yanmış
Bütün Beyrut sapsarı kalmış
Sanki ağlamak imkansız
Başları
Paletlerle ezilmiş babaları
Yaşanacak değişim üzerine...
Korona ile mücadele de tüm dünyada ilk önerilen tedbir "Evde kal" çağrısı. Tüm dünyada insanlık gönüllü/ gönülsüz bu çağrıya kulak vermiş gözüküyor. İnancımız gereği, "Zorluklar iki kolaylık arasındadır "müjdesiyle, bu sorunun da çözüleceğini biliyoruz.
Günümüz İnsanı, evinin kapısını dışarı
•Sustukça, yazgımın imlâsını düzeltiyorum. Sustukça, kaderime imza atıyorum. Ben arşa salıyorum sustukça kuşlarımı, sustukça en güzel duâlarımı en güzele sunuyorum... Ben artık sadece O'nunla konuşuyorum...
Kimse senin nelerle başa çıkmaya çalıştığını, neleri yendiği, yenemediğini, kimlerin yanında olmak istediğini, nelerin ağrıttığını başını, neler hissettiğini, neleri hissetmekten korktuğunu, içini, senden daha iyi bilemez. O yüzden dik yürü hep, kendine, sadece kendin lazımsın.
“Allah birgün,
sürekli ettiğin o duâyı kabul edecek,
sadece vakti var.”🎈
Nasıl canım yanıyor? Nasıl canımı yaktın anlayabiliyor musun?
Beni hiç mi tanımadın? Borcum olmasa seninle bu muhabbete girer miyim sen salak misin? Beni onun ya da onlar gibi görmek isteyerek sadece içini rahatlatmaya çalışıyorsun! Hayır efendim o iş öyle değil. Sen de bunu çok iyi biliyorsun!