Nereye kadar kaçazağız?
İçimde dünyanın yükü var. Ne yapsam nereye gitsem çözemediğim ve çözemeyeceğim dünyalar yükü birikmiş bende. Hasret yükü müdür, sevda yükü müdür bilemiyorum. 20 yaşın geldim ve "sanki yaşım 50'lere dayanıyor gibi". Ayrıca dünyada hiçbir gün aynı geçmiyor. Bazen sadece bir cümle bile 20 yıl yaşlandırıyor bizi ve unutmayın "olmayınca olmuyor".
Günlerce kaçacağız, kimden: KENDİMİZDEN. Neden kendimizden kaçmak zorunda kalıyoruz her seferinde bir yere giderken kalbimizi orada ya da bir kişide bırakamıyoruz. Kimi sevsem bende kalıyor hesabı. Herkesi kalbimde taşıyorum. İçimde kocaman bir dünya biriktirmişim ve tüm yüküm de kendi dünyam olmuş.
Dünyayı hafifletmek için sevgi yeter mi? Şimdi sizlere soruyorum sevgi ne zaman tek başına her şeye yetti?
R.D
Tarihin ilk hayırseveri: Hz. Osman Radıyallahu Anh
Ahnef bin Kays anlatıyor: Hac için yola çıkıp Medine'ye geldik. Niyetimiz sadece hac yapmaktı. Konakladığımız yerde yüklerimizi indirirken yanımıza bir kişi gelip: "Halk mescitte toplanmış ve büyük bir heyecan var" deyince biz de doğru mescide gittik ve halkın, aralarında Ali, Zübeyr, Talha ve Sa'd bin Ebi Vakkas'ın
Sadece soruyorum :D
Kitap sitesinde oturum açıp SIFIR kitap ile etkileşim kasmanız mantıklı mı sevgili arkadaşlar? Değil. Evet. Uyuyabilirsiniz.
Misal bu parantezlere gerek var mıydı soruyorum sadece :D
birtakım yenilikler de, insana bir yürek
acısı verir hale gelir; alışılmış (kendini uyarlamanın yolu bulunmuş), sevilmiş (gönül bağları
kurulmuş), içinde (ne çabalar pahasına) yerleşilmiş durumlarda iç sızlatıcı, ürpertici gedikler açar bunlar.
