İzi kalan yaralar...
Fakat bir türlü aklı almıyordu. Hiçbir inanç ve varsayım onu ikna edemiyordu. Şaşırıp kalmıştı. Ne yapacağını bilmiyordu. Bazen kendisinde delilik halleri gözleniyordu. Ne kadar unutmaya çalışsa da bir türlü unutamıyordu.
Son defa vedalaştıktan sonra yüreği kalkmış bir halde eve döndü. Fakat o günden sonra, bir dakika olsun huzuru kalmamıştı. Gözlerine uyku girmemiş, şakakları ağarmaya başlamıştı. Önünde bir paket sigara duruyordu. Sigaranın birini yakıp birini söndürüyordu.
“Ben eski ben değildim; çağırsaydım getirseydim de konuşsaydım onunla, duymaz anlamazdı beni. Yüzü eskiden tanıdığım bir adamın yüzü olurdu de benim yüzüm olmazdı, benim bir parçam bile olmazdı.”
Sayfa 51Kitabı okuyor
Acaba gözünün parlaklığı ve sesinin ahengi tamamen kaybolmuş mudur? Halbuki o ne kadar güleçti! Ne esprili sözler ediyordu!..''
" Siz dininizi bahane ettiniz. Amacınız FETİH, PARA, HIRSIZLIK, VAHŞİLİK.
"
Gökyüzü masmavi, bahçe yeşil ve tepe üzerinde çiçekler açmış. Hafif bir esinti çiçek kokularını buralara kadar getiriyor. Fakat ne fayda! Ben artık hiçbir şeyden zevk alamıyorum.
Ben hurafelere inanmam fakat itikatsızlığımda da mutaassıp değilim.
Yoluna çıkan çiçekleri koparıp koklayan, sonra da fırlatıp atan biri o.
O genç kadına âşık değildim. Bu düşünceyi aklımdan bile geçirmezdim. Tapıyordum ona. Benim için bir et kemik yığını değil, bir melekti o. Karanlık, anlamsız ve tekdüze hayatımı bir anda aydınlatan kurtarıcı melekti. Onunla konuşamıyor, elini öpemiyordum.
Yorgun, bitkin biri olmuştum ve tüm günümü kitap okuyarak geçiriyordum.
Siz Dostoyevski'nin Ölüler Evinden Anılar'ını okudunuz mu?
Kaybettiği hayatı yeniden bulmuştu, hem de hayatın onu mahkûm ettiği bir sırada!