“Kızım kırma beni, bunu harçlık yaparsın, al.”
O kadar dokunaklı, samimi bir sesle söylüyor ki, almasam üzülecek. Utanıyorum. Anneme bakıyorum, gülümseyerek,
“Al al,” diyor.
Teşekkür edip türbeye yöneliyoruz.
Ardımdan sesleniyor:
“Cebinde çok olsun, gönlünde yok olsun kızım.”