semtimizin bir tanesiydi müjgan.
saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür
elleri ufacık, gözleri dört defa lacivertti.
ve de her ne hikmetse o da bana gönüllüydü.
öyle bir sevdim ki müjganı, dünyamı şaşırdım,
haddimi bilemedim, evleniriz gibi geldi bana.
Bir daha mahalleye gelmedi Müjgan, gelemedi. "Bizim dar ve eski sokaklara sığmıyormuş otomobili" dediler. "Senede birkaç ay zaten Avrupa'daymış." dediler. "Zaman şifalı bir ilaçtır unutursun." dediler, unuttum bende unuttum, hiç aklıma gelmedi...
Sadri Alışık