"İyi bir çocuktum.
.... mesai arkadaşlarım maaşlarını çocukların okul masraflarına yahut giyim kuşama filan yatırırken, ben sahaf sahaf dolaşıp eksik kalan sözlüklerimi tamamlamaya çalışırdım."
Dünyada tüm insanlar birbirine güvense polise, mahkemelere, hapishanelere ve hatta... paraya gerek kalmaz. Herkes, başkalarının yardımına koşan, karşılığında ise ihtiyacından fazlasını istemeyen Anton gibi yaşasa, karmaşık ekonomimiz için daha iyi olmaz mı?
Karanlık ve sevinçten uzak bir dönemde insanlarımızın çoktandır unuttuğu sanat aşkını ve sanat coşkunluğunu bir kez daha canlı canlı hissetme imkânına erişmiştim. Ve -ben başka türlü anlatmam imkânsız- neden olduğunu bilmesem de, çok ama çok utanmama rağmen kendime derin bir saygı duyuyordum.
insanları kendimize bağlamak ve tüm yaşamların en acımasız düşmanı olan fanilik ve unutulmuşluk karşısında kendimizi müdafaa etmek için yaratıldığını bilen ben unutmuştum onu.
çünkü anılar insanları birbirine bağlar ve sevgiyle anılanlar iki kat daha fazla