Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın
Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla
Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde
Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum
Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda
Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında
Hiç bilmiyorum
Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor
Baharın rahiyasından akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum lise yıllarımızı
Kimimize kış, kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı
Bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor, en çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz
Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler
Onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz
En çok baba yokluğunun hüsranıyla kızıyormuş zaman ayrılığın yarasını
İnsan baba olunca anlıyormuş babasını
Büsbütün unutamadım seni, bazı geceler hala aklıma geliyorsun...
Üzülüyorum..
Sahi sen hiç düşünmüyor musun beni?
Elbette düşünüyorsundur...
'Ne güzel kırdım kalbini' diye övünüyorsundur belki de. Gurur duyuyorsundur kendinle...
Övün tabi...
Bu kadar çok seven bir aptal kaç yılda bir bulunur ki...
Bir yerde geç kalmak var...Geç kaldığını farkedince artık gitmek için acele etmemek var!Sözünü bir kere söyleyip sonra kenara çekildiğini uzaktan izlemek mesela...Daha kaç hayali çekmecelere basıp yeni hayalleri idrakine monte edeceksin bilmiyorum bildiğin şeyleri okuyup gecenin bir yarısı yarım bıraktığın sayfalara yazmak var...Anlamayanlar ve anlaşılması zor anlar ayrıca yüreği su kesmiş canın var...Varlar sinede kursakta da bolca yoklar...Sahi nedir bu yoklamalar,yok saymalar?Yine tekrar edip muhteşem bir sona hazırlanmak var!Hadi kapat ışığını ışıkta kirlenen dostluklar,içinde boğulduğun aşklar var!Çok varsın şimdi yok ol dünya nefes alsın.YASEMİN BAŞ
Zordur çünkü gözlerinin rengini yaşlarla unutmak. Bunu giden bilmez, kalan bilir ancak. Sahi, kaç kuruş eder ki bir aşkta hiç olmak? Kaç mutluluk tablosu eskitmek gerekir siyah olduğunu unutmaya çalışmak? Ya da kaç dua gerektirir kederi kaderden saymak?
Serkan Özel - Kapalı Gişe Yalnızlık
" Biz ne zaman büyürüz annelerimizin gözünde? Sahi ne zaman? Kaç kitap yazınca bir romancı, kaç albüm çıkarınca bir müzisyen, kaç tez yazınca bir akademisyen, kaç seçim kazanınca bir politikacı ya da kaç ameliyat yapınca bir doktor, annesinin gözünde artık “yetişkin” sayılır? Bilemiyorum. Belki de hiçbir zaman. "
Sahi, annelerin banka dönüşü avutmak amacıyla çocuklarına söylediği "Damlaya damlaya göl olur." atasözündeki gölde, kaç oyuncak düşü boğulmuştur?
