Seri sıkmadan yıllar geçse de aynı uyum içinde bozulmadan yazılmış. Yaşar Kemal bir eşkiya, bir ağa, yaşlı bir kadın, yiğit bir delikanlı ve benzeri gibi düşünüp halkı resmetmiş. 10 üzerinden puanım 1000.
"Sahi bre Ali, yaşamamız, ölmekten bu kadar korktuğumuz, yaşamak ne işe yarıyor? Uğruna bu kadar alçaldığımız, zulmettiğimiz, haram yediğimiz, insan öldürdüğümüz yaşamak ne işe yarıyor? Sonunda işte böyle ya bir kasabayı, ya da küçücük bir mezarlığı kokuyla dolduruyoruz. Vay babam, insan ölüsü de ne kadar kokarmış böyle, it leşinden de beter. "
Aklımda kalan şu kesitin zihnimde bıraktığı iz bile yaşamın aciz yanını hissettirmeyi her defasında başarıyor.
