Gri gün
Gökyüzüne bakmıyor artık gözlerim,
Bulutlar ağlasa ne çıkar, yaşlarım deniz değil.
Her adımda bir parça daha yitiriyorum kendimi,
Sokaklar sessiz, ben daha da sessiz.
Yalnızlığım, kalabalıklar içinde bir gölge,
Ne sen soruyorsun halimi, ne ben söylüyorum.
Gülüşler sahte, bakışlar boşlukta kaybolmuş,
Dünya dönüyor sanıyordum, meğer başım dönüyormuş. .
Ellerim ceplerimde, umursamaz adımlarla,
Her şeyin bir anlamı varmış gibi yaparak.
Ruhumun rengi gri, düşlerim yarım,
Nasıl olsa, sonunda hepimiz yalnızız.
Kalabalık Tuzağı
Aldığımız kararları bir düşünün: hangi diziyi izlediğimizi, hangi kitabı okuduğumuzu… Bazen bu kararları alırken çok da detaylı düşünmüyoruz. Her kitapçıda ve dizi izleme platformunda en çok tercih edilenler ayrı bir kategori içerisinde karşımıza çıkıyor ve o an karar veremiyorsak bu kategorilerden kalabalığın neyi tercih ettiğine bakıp seçimimizi
Yalnızlığı yaşamak
ve
Yanızlığı yazmak..
Yalnızlığa güzelleme yapılabilir..
Yalnızlığa övme ya da sövme de yapılabilir..
Bakış açışı ve yaşanmışlıklar, çevresel etkenler yalnızlığa giydirilen libasları değiştirip farklı imajlar verebilir.
Yalnızlık kelimesi yalnız değil elbet. Yalnızlığın sıfatları var. Yalnızlık kimine göre çirkin de olabilir, kimine göre bilhassa tercih edilen güzellik de olabilir.. Kimine göre korku da olabilir, kimine göre güçlenme ve kahramanlaşma da olabilir... Ve bunlar çoğaltılabilir.
Ancak ben sahte, kuru, ruhsuz, anlamsız kalabalıklardansa, asil yalnızlığı tercih ederim. Benim için asil yalnızlık; başı karlı, etekleri baharlı yüce ve vakur bir dağ misalidir, derim. Kendi içinde kendine has muhteşem bir kalabalığı vardır.. Ormanları, ırmakları, çiçekleri böcekleri, binbir desenleri, çoklu dilleri, yeryüzüne inmemiş göklü renkleri vardır dağ misali olan o asil yalnızlığın. Özel bir hür hayatın ışığını barındırır hüviyetinde. . Kendine münhasır bir kalabalıktır o yalnızlık.. keşfedebilene, idrak edebilene,, bilene.. Dışardaki kalabalıklar da yalnızlığın cemidir zaten. Gerçekte sen yalnızsın, ben yalnızım, o yalnız hepimiz yalnızız.. Birbirimize yakın duruşumuz ya da birlikte duruşlarımız kalabalık gösterdi bizi. Bu da geçiciydi ve geçti gitti. Ol sebebten yalnız yaşıyor ve yalnız ölüyoruz....✍🏻
Oktay SİNANOĞLU günümüz Türk Gençlerine şöyle sesleniyor:
"...Geçler,
•Türkiye'de âdet haline gelmiş göstermelik işlerden kaçının.
•Sırf 'evrenkent (üniversite) bitirdi' desinler diye, ananız babanı 'Amerika'da mastır yaptı' diye övünebilsin diye yükseköğrenime gitmeyin. Sonunda ancak kendinizi kandırırsınız.
•Temel gayeleriniz, kendinizin ufak çıkarları ötesinde,
ACIMSINAMAYACAK MAVİ
Gülmeyi özledim vesselam,
Öyle duvar oldu suratım.
Şükürsüzlükle şükrederek savaşım,
Artık beni yordu bir yerde.
Kaçıp kaçıp Allah'a sığınırım,
Elimde, avucumda kocaman bir dua nasıl olsa.
Üzerim leş gibi İstanbul,
Ben ve Bir Ben
Bir ben vardı, içimde gizli,
Düşlerimde kaybolan, yalnız bir izdi.
Dünyaya yabancı, anlaşılmaz bir dil,
Kendime kapalı, sırlarla dolu bir yolculuk.
Bir ben daha vardı, dışımda sergilenen,
Gözlerde yansıyan, maskelerle süslenen.
Gülücükler sahte, derinliklerde saklı,
Kendimi kaybeden, kalabalıklar içinde yitik.
İçimdeki benle, dışımdaki ben,
Biri gerçek mi, diğeri hayâl mi, neyin ten?
Bir birine yabancı, farklı evrende yaşayan,
Bir ben, diğeriyle savaşan, iç çatışmalara dönüşen.
Ama birgün buluştu bu iki ben,
Kavuştuğunda anladılar, aynı bedende yen.
Bir bütün oldular. iç içe geçtiler,
Kendileri olmanın huzurunu keşfettiler
...
Sahte kalabalıklar,yüzsüz insanlar,sahte gülücükler.. İnsanın kendisiyle kalmasına engel oluyor. Üzgünüm sevgili benliğim,seni bu kadar sahteliğin olduğu bir dünyaya maruz bıraktığım için..