Sait Faik Abasıyanık

Sokakların içinde sırtımda talihim , sırtımda kendim yürümeliyim.

Rüyamda hiçbir şeyi görürdüm. Hiçbir şey . Hiçbir şey kadar güzel birşey var mı ?
.... Hiçbir şey ölüm gibi güzeldir.

Milyonlar içinde tek başıma .

Şimdi insanları daha iyi anlıyordu. Onları oldukları gibi değil, olmaları lazım geldiği gibi sevdiğini anlamıştı...

“-Çok hoştu da
-hoşsa kendin seyretseydin
-hoş şeyi başkalarıyla beraber seyretmek daha hoş olur”

Toprağın üstünde koşan, onun üstünde beş on para kazanmak kaygısıyla dönüp dolaşan insanlar ne tuhaf mahluklardı. Ve denize bir dakika durup bakmaya vakitleri olmadığını söyleyen bu insanlar ne zevksiz mahluklardı.