"Mavi hep sendin. Mavi kelebekler, mavi çiçekler, mavi gökyüzü..."
"Defterlerinin yanındaki mavi çiçekler..." diye mırıldandım yeni bir şey keşfetmiş gibi.
Salaklık üzerine:
Salak olduğumu düşünüyorum ama bunu ispatlayamam; hem o nasıl olacak ki, bilemedim.
Daha çok insanların bana karşı aldığı aksiyonların "sonrasında" kendimi salak olarak hissediyorum, bunu tam olarak ne zaman ve nasıl yaptıkları hakkında hâlâ en ufak fikrim yok; bu da ayrı bir belirti sanırım. Hatta tam olarak beni salak yerine koymanın onlar için nasıl bir getirisi var onu da çözmüş değilim. Henüz beni salak olarak görmekten pişmanlık duyanı da görmedim; hissetmedim, zaten böyle bir itirafta olan biri olsa bile yalan olma ihtimali oldukça yüksek; sonuçta yalan söylemek salak muamelesi yapmanın en püf noktası gibi.
Bunların dışında salaklığı geri zekalılık olarak görmüyorum; ilgisi yok.
Bazen zekanın insan davranışlarını anlamlandırmada iyi niyet arayışı güderek amacı kötü olan biri için avantaj sağladığını düşünüyorum; "yok yapmaz o, yanlış anladım, yanlış duymuş olabilirim vs" gibi bahaneler ile insanı daha kullanılabilir yaptığını düşünüyorum.
Evet "düşünüyorum" ama bu beni başarılı veya diğer insan davranışlarını analitik olarak çözümleyebilen biri yapmıyor.
Çoğu zaman beni salak olarak kullanan insanları affetmeye bahane arar olduğumu da farkediyorum, fakat oluşan güvensizlik hissi "bana" karşı belki de "beni" koruyor.
Yakından yakından "salak" edilmiş olduğum için;
yani sırf "yakın kötüler yüzünden uzak iyilerden de kaçıyorum"..
Böyle böyle yalnız kalmacalar oluyor işte...