Bazen seveceksin ilk günkü gibi.
Bazen dua edeceksin.
Bazen de küfür edeceksin salaklıklarına.
Bazen gururla ve kibirle kabartıp göğsünü, pişman değilim, diyeceksin.
Bazen pişmanlıktan ölüp ölüp dirileceksin.
Bazen keşke şöyle olmasaydı da böyle olsaydı, diye ağlayacaksın.
Bazen bir şarkı çalacak, şarkı bitmeden sen biteceksin.
Bazen kılını bile kıpırdatamayacaksın.
Bazen bir eksiklik hissedeceksin kendinde, bazen bir eksiklik bile hissedemeyeceksin.
Bazen kanayacak yaran ama hiç kapanmayacak.
Hep bir şeyler yapmak zorunda oluşumuza küfür edeceksin bazen, ama hiçbir zaman değiştiremeyeceksin olanı biteni.
Böyle işte bu, hayat güzelleşmez sen ölüyorsun diye.
Sayfa 21
Güzel günlerin
Bir daha geri gelmeyecek olmasını
Anladığımızda değil,
Bizim daha güzel günleri yaşatmak için
Hevesimiz kalmadığında koptu ip.
Salih ÇAĞLAYAN
geçmiyor acısı geride kalanların,çünkü affı yok bazı yapılanların.
Aklına gelince seni gülümseten kişi ben olmayacağım. Bu, çok başka bir acı.
Kırık camların ayağına batması mı acıtır yoksa içinde sürekli bir camı çerçeveyi indirme isteğiyle yaşamak mı, diye sordun mu hiç kendine ?
Zira fazlasıyla tahammülsüzleştim.
“Kahretsin, ezberimden çıkmayan bir şiir gibisin.”
Ezberimden çıkmayan bir şiir gibisin !