Nereye gidersem gideyim, mutlu olacağıma inancım kalmadı hiç. Bakın bu, iki kez ölmek demek... Bilmiyorum. Kendi içimde boğuluyor gibi hissediyorum bu aralar ve inan bazı şeyleri içime atmaktan derin bir nefes bile alamıyorum artık. Ölüm değil de yaşamak öldürüyor sanki beni… Kurtarılmayı beklemiyorum, annemin gözlerimin önünde bitişini seyrettiğimden beri. Bize ne oldu böyle diye sorarsam, az biraz saçlarınla oynayıp derin bir nefes alacaksın, biliyorum. Başını yere eğip gözlerini kıstığında verdiğin derin nefesinde görüyorum ben tükenmişliğini. Kırılan kalplerin hesabını… Mutlu sonlara inanmadığımdan okumak istedim hem mutluluk deyip durduğumuz nedir açıkçası onu da tam bilmiyorum. Anlık hisler mi, kalıcı uzun süreli hisler birliği mi?? Gerçekten depresyondaysanız sakın bu kitabı okumayın derim çünkü intihar eylemini kendinize daha yakın hissedebilirsiniz, kolay ağlayabilen biriyseniz her sayfasında ağlayabilirsiniz. Yazarın en sevdiğim yönü okurla olan diyaloğu ve örneklendirmeleri beni güldürdü diyebilirim..
