Kültür ihracı yoluyla yapılan psikolojik savaşın örneğini bugün bütün dünya yaşıyor. Birçok kültürler yok olmak üzereyken Amerika kültürü dünyada tek kültür olma yolunda. Hollywood yapımı filmler, blucin, kola ve fast foodlarda insanların yüzyıllara dayanan kültürel dokuları, yaşama biçimleri ve damak zevkleri değiştirilmeye çalışılıyor. Fransa ve İtalya bu durumun farkında olan ülkeler olarak İngilizce'yi günlük yaşamda kullanmıyor, kendi mutfak, sanat ve dillerini böyle koruyabiliyorlar.
Lüküs Hayat Şarkısı Kime Mi Ait?
Efenim her yerde sözler anonim yazar imiş ancak sahibi canımız ciğerimiz değil miymiş?
Şöyle ki; Refik Erduran ( oyun yazarı) deşifre ediyor sözlerin yazarını da ondan sonra ismi yazılmaya başlanıyor.
Hikayeyi Cemal Reşit Rey anlatıyor; kendisi 10. Yıl Marşını bestelerken bir yandan da Lüküs Hayat'ı besteliyor, şarkı sözlerininin bir kısmını da
Irk olarak da Çinlilere pek benzemeyen Japonlar, Korelileri ve Moğolları daha çok andırıyor. Milliyetçi Japonlar ise Kore üzerinden gelen hiçbir olguyu (dil, kültür, mutfak, sanat ve din gibi...) kabul etmiyor.
Mutfak, bağırsak ve beyin ilişkisi
Ya genel olarak Alman mutfağı, - onun kabahatleri sayılmakla biter mi hiç! Yemeklerden önce çorba 16. yüzyıl Venedik yemek kitaplarında bile alla tedesca dedikleri-, fazla pişmiş etler, yağlı, unlu sebzeler; mideyi bastırmak için o ağır hamur işleri! Bunlara bir de yaşlı Almanların -yalnız yaşlıların değil ya- o gerçekten hayvanca yemek üstüne içme alışkanlıklarını da katarsanız, Alman düşüncesinin nereden çıktığını anlarsınız: Bozuk bağırsaklardan... AIman düşüncesi bir kötü sindirimdir, hiçbir şeyin üstesinden gelemez. Almanlarınkiyle — Fransızlarınkiyle de- karşılaştırılınca bir çeşit "doğaya dönüş", yani yamyamlığa dönüş olan İngiliz beslenme düzeni de iyice aykırıdır benim içgüdülerime; sanırım, hantallaştırır düşüncenin ayaklarını, -İngiliz kadınlarının ayakları gibi... En iyi mutfak Piemonte'ninkidir. -Alkollü içkiler dokunur bana; günde bir bardak şarap ya da bira yaşamı bana cehennem etmeye yeter, -benim karşıtlarımsa Münih'te yaşıyor.
Sayfa 16 - e-kitap
“Peki erkekler nelerden sorumlular?”
Tsunami Ana kalkıyor ve mutfak masasına yaklaşıyor. Tekrar bebeği sırtına yerleştirip, su doldurmak için büyükçe bir tencere alıyor.
“Büyük kararlar almakla yükümlüler.”
“Büyük kararlar mı?”
“Evet. Büyük ölçülerde şeyler satın almak, bir boğa gibi mesela, büyük kararlardır. Örneğin yaşamak için yer bulmak, evi genişletmek, toprakta daha fazla yatırım yapmak. Büyük kararlar, hah! Hiç önemi yok bunların ama erkeğin de bunlar için yeteneği var ve bizim üzerimizden bir yükü almış oluyorlar.” Cevap tuhaf bir mantığa sahip. Tanıdığım bazı kadınların yorumlan geliyor aklıma. Onlara sormadan bir şey yapmamdan, onları dikkate almadan veya onların karar vermesine bir fırsat vermeden harekete geçmemden hoşlanmazlar. Fakat ne istediğinizi ve sonucun ne olacağını bilmeye değer verirler.
Jean Anthelme Brillat-Savarin ünlü bir özdeyişinde şunu söylüyor: "Bana ne yediğini söyle; sana kim olduğnu söyleyeyim."
Sayfa 13 - Kitap yayınları
ünlü oyuncu Edmund Kean'ın (1787-1833), rollerine uyan yemekler yediği söylenir: Eğer aşık erkeği oynuyorsa koyun eti, katili oynuyorsa sığır eti, zorbayı oynuyorsa
domuz eti yermiş.
Sayfa 13 - Kitap yayınları
Günümüzde biyokimya araştırmaları, ne yiyorsak gerçekten o olduğmuzu söylüyor, ama bambaşka kavramlardan yola çıkarak... Oysa, Brillat-Savarin'in söylediği bağlamda, insanın yemediklerinin de kendisini tanımladığı aynı kertede doğrudur. Yasak yiyecekler ve oruç, perhiz gibi yemekten kaçınma, ister büyük ister küçük olsun, kültürel kümeleşmelerin
sınırlarını belirleyen olağanüstü etkili bir duvar görevi yapmıştır.
Sayfa 13 - Kitap yayınları