KENDİME ARMAĞAN
Bu yazıyı sana armağan ediyorum fza. Yazmanı seviyorum. Okumanı seviyorum. Hayal etmeni çizmeni boyamanı...
Her ne kadar sen bundan çekinsen de kendin olmanı seviyorum. Çocukken büyüktün. Büyüdün hâlâ çocuksun bazen. Her ne kadar bundan şikâyetçi olsa da bazı yetişkinler, ben senin destekçinim. Saf niyetini bozmadan iyi kalmak güçlü kalmak
GÖRÜCÜ
İşten eve geldiğimde oldukça yorgundum. Elbiselerimi değiştirip hemen odama çekilip uzanmak istiyordum.
--Anne! Ben geldim!
Mutfaktaydı. Sesimi duyunca ellerini havluya silerek yanıma geldi. Gülümsüyordu.
--Hoş geldin, aslan oğlum. Hay maşallah. Seni yaradana kurban olurum ben.
Şaşırmıştım. Ama hemen kendimi toparladım. Ne de olsa böyle bir
Bir gün hiç hesapta yokken biri çıkıyor karşına ve onu çok seviyorsun. Aslında durduk yere başına iş alıyorsun ama bilmiyorsun...
Sonra yüreğini açıyorsun ona. Korkularını anlatıyorsun, zaaflarını, zayıf yanlarını gösteriyorsun... Çünkü öyle eşsiz görüyorsun ki onu sanki tüm korkularını, yaralarını iyileştirecekmiş gibi hissediyorsun. Yarana yama olsun istiyorsun...
Seviyorsun işte! Canın gibi hem de belki de daha öte... Güveniyorsun.. .
Gün geliyor içini açtığın, yaralarından bahsettiğin, iyileştireceğini sandığın, güvendiğin o insan yeni yaralar ekliyor sana...
Yeni acılar, yeni yarım kalışlar...
Kalbin kırılsa geçer belki. Ama kırılacak bir kalbin bile kalmıyor.. .
Üzülmek, kırılmak, sevilmemek falan sorun değil. Bunlar geçiyor, insan bunlara alışıyor, kabulleniyor...
Kötü olan ne biliyor musun?
Eğer gerçekten çıkarsız, karşılıksız sevdiği halde böyle parçalanınca kalp, bir daha böyle güzel sevemiyor.
Çünkü birine güvenmek kolay değil!
O bizim en sevdiklerimiz yalnızca sevgimizi değil, sevgiye olan güvenimizi de çalıyor.
Aslında onlar affedilmeyi en çok da bu yüzden haketmiyor...