O benim için kutsal. Onun yanında bütün basit arzular susuyor. Onun yanındayken, bana ne olduğunu bilmiyorum; sanki ruhum kabından taşıyor ve bütün sinirlerimi istila ediyor...
"Çaresiz kalmayı yeniden öğretiyorlar bize. Biz diye bir şey yaratıldı ve siz doğdu içinden. Başka bizler başka sizler var etrafta. İktidar hasta ama ölmüyor. Ölse de bitmiyor bu mengene. İyiler çok hızlı ölüyor. Onaylanmıyor, sevilmiyor... Ben mi? İnandığım dava uğruna kellemi ortaya koyamayacak kadar uzaklaştım romantiklikten çünkü koparılan kelleler artık hiçbir şey ifade etmiyor sanki. Kendimi köpek gibi hissediyorum. Isırmaktan aciz ve uzaktan havlayan bir köpek gibi...
En büyük eylemimiz her şeye rağmen yaşamak. Düşünebilmek ve konuşabilmek, hele de kendimizi eğitme çabamız en mühim anarşik eylem oldu artık. Yani artık yaftası var her bir şeyin.."
Bu dünyadaki en büyük korkuymuş meğer sevdiğini kaybetme korkusu. Çığlık atmaya çalışıp da sesini bile çıkaramadığın bir kabus sanki. Hiçbir tehlikenin olmadığı, kötülüklerden uzak, iyilerin kazandığı, kötülerinse cezasız kalmadığı bir dünyada sevmek, hem de masal gibi sevmek isterdim seni.
Diz dize iki dost bu izbe yerde
Müşrikler yok diyor kimse içerde
Sanki gözlerine inmişti perde
Teselli ederdi Resûl azimle
Korkma Ebû Bekir, Allah bizimle!
Sayfa 102Kitabı okudu
"Rıhtımda demirlenmiş kambur bir gemi gibi hissediyordum. Diğer gemilerle aynı işi yapıyordum ama sanki sadece ben dünyanın yükünü taşıyordum."
"Sanki en kötü şey ölümmüş gibi davranıyorsun."
"Değil mi?" Ambrose, arkadaşlarını kaybetmekten daha kötü bir şey düşünemiyordu.
"Ben öyle düşünmüyorum. Ölüm kolaydır. Zor olan yaşamaktır.
Sayfa 239Kitabı okudu
