Hiçimden Gelenler
Kitap 100 adet sözden oluşmaktadır. Okurken düşünceye sevk eden ve değinilen konularda kimi yerde sizin de düşündüğünüz sözlere denk geleceksiniz. Yol alırken pes etmek gibi düşünceler gelir insana. Okurken birisi yakamdan tutup şöyle bir güzel silkeleyecek hissi uyandırdı kimi sözler. Okurken gözüm açıldı sanki. Tekrar perde inmemesi umuduyla.
Genel anlamda geçen konulardan bahsetmek gerekirse kitabın ilk başında iyilik ile devamında saygı, özsaygı, sevgi,değer verme, yalnızlık, insanlığa ait düşüncelerden oluşan yazarın 100 birbirinden güzel sözü bulunmakta.
Kitapta benim okurken aklımda kalan, beğendiğim ve en güzel diye nitelendirebileceğim söz: Yakınlara uzak, uzaklara yakın olmak istiyorum.
Tıpkı düşlerde kalan uzak diyarlara sevdalı, yanı başındaki çoğu insandan hisçe uzakta olmak ister gibi.
#"İstediğin hâlde yapamamaktansa istemediğin hâlde yapmak evladır." İlerleyen zamanlarda bu söze bakış açım nasıl olacak diye bunu da not etmek istiyorum.
Erdal Fidan kaleminizin ruhu hiç bitmesin, başarılarınız daim olsun:))
Çok uzunca düşündüm, bu kitabın bende uyandırdığı o kocaman hisleri, her cümlesinde duyduğum o melankolik hazzı, ard arda iki kez okuyuşumun ikisindede kapıldığım o tarifiz duyguları nasıl tarif edebilirim? Sonuç olarak edemeyeceğime karar verdim.
Genç kızların kimseye açmadıkları düşüncelerini, yine düşüncelerini kimseye açamayan bir genç kız anlatımıyla okumanın benzeri bulunmayan bir deneyim olduğunu düşünüyorum. Daha önce okuduğum iki kitabıyla zaten beni yazım diline aşık etmiş olan Osamu Dazai, genç kız portresi çıkarmada kusursuz değil ama hayranlık verici bir iş çıkarmış.
Birde kitabı okurken sürekli kapıldığım bir ikilemden bahsetmek isterim, ben kitaptaki kızdan bazen nefret ettim, kitaptaki kızda kendisinden nefret etti, bende bazen kendimden nefret ettiğimden kızı daha çok özümsedim. “Okurken sanki kendimden bahsedilmiş gibi bir hisse kapılıp utandım” (sayfa 18) şu an anlatmaya çalıştığım düşüncelerimi yine kitaptaki kızın düşünceleriyle alıntılayarak ikilemi daha net anlatabildim sanırım.
Biz bu kitabı 
Meryem ile birlikte okuduk ve bitirdikten sonra ikimizinde aynı duygulara kapıldığını görmek benim için bu kitabı daha eşsiz bir konuma getirdi.
Ve son olarak bir alıntı; “Neden kendimizden memnun olup hayatımızın geri kalanında sadece kendimizi sevemiyoruz.” (sayfa 23)
Bir gün ansızın ortadan kaybolan kocasını aramak için Barselona’dan İstanbul’a gelen Pilar ile başlıyor hikayemiz.
Kitabın birden fazla anlatıcı ile ilerlemesini çok sevdim. Hem karakterlere hem de olay örgüsüne bakışımızı zenginleştiriyor bu şekilde Nermin Yıldırım. Anlatıcı konumda olmayan bazı yan karakterler üzerinden yine o muzip kalemini konuşturmayı da eksik etmiyor tabi yazarımız.
Söz konusu bir kayıp hikayesi olduğu için aslında merak duygusu ön planda, öte yandan ailedeki karakterler hem hayat hikayeleri hem de akıştaki diyaloglarıyla çok derin bir yerden aile kavramı ve iletişim üzerine düşünmeye itiyor bizleri. Bu yönüyle de benim okuma serüvenim tahmin ettiğimden yavaş ilerledi, sanki sonunda
okuyacaklarımı ertelemek istermişim gibi… Sonu beni gerçekten gözyaşlarına boğdu diyebilirim
İnsan olmaya, aile olmaya, paylaştıklarımıza ve paylaşamadıklarımıza dair kurulan her bir cümlenin altını çizdim desem abartmış olmam.
Rüyalar Anlatılmaz 
Nermin Yıldırım
