Sanki sen çok şeysin :)
Hegelcilerin hepsi kendini beğenmiş ukalalar değildirler; ancak öyle sanıyorum ki bütün kendini beğenmiş ukalalar geliştikçe sonunda Hegelci oluyorlar.
Sayfa 51Kitabı okudu
Hayatında, düzenli olarak kendini kötü hissetmene neden olan insanlar var mı? Onları hemen def et 😅 Onlar muhteşem olduklarını, Allah'ın bir iş yaparken sanki onlara danıştığını zannetsinler... Sen olduğun şeysin, onların gördükleri şey değil...
Çoğumuz, başkalarının bizim hakkımızda ne düşündüğünü çok önemsiyoruz. Bu yüzden, birinin bizi onaylamadığını bilmek bizi incitebiliyor. Siz istemediğiniz sürece kimse sizi aşağılayamaz. Yani; usûlsüz eleştirenlerin düşüncelerini mantıksız saçmalıklar olarak kabul et ve onları görmezden gel... Benim güzel kardeşim 😅
/
Kırbaç
bir savaş meydanında
binlerce mermi dolanıyor da
çarpmıyor biri ötekine gibi
avurdumda mahpus binlerce sözcük
nehirden ayıkladığım
çakıl taşlarını koyuyorum alnıma
içimdeki kor ateşi dindirir diye belki
Ayna
Kim olduğumu bilmiyorum.
İnsanlara kendilerinin kim olduğunu göstermekten ibaretim. İnsanlar beni çok seviyor. İyi biri miyim o halde? Hayır. Beni ben olduğum için sevmiyorlar. İnsanlar bencil. İnsanlar beni kullanıyor. Herkes kendini beğenmiş. Aslında kendilerini seviyorlar. Onlara onları gösteriyorum. Bu yüzden beni seviyorlar. İşte. Benim
İnançla diyalog denemesi bir ki
Bayan S: Sen benim inancım ol, olur da bir gün onu kaybettiğimi sanırsam göster bana hatırlat kendini. Ben kendimi kaybetsem bile sen bırakma beni. Biliyor musun inanç yürekten gelir, inancım ol derken kalbim ol diyorum biraz da belki.
Şimdi söz ver bana, sen inançsın, sen ölmezsin, sen kalptesin.
Bay bilinmeyen: Söz. Ben inancım, senin
Ah Selilm’im. Bana anlatsan dinlerdim!
Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım derdi resim yapmayı sevdiğim halde denizin mavisini bilmezdim yaprağın yeşilinin her mevsimde değiştiğine dikkat etmemiştim seni tanıdıktan sonra o güne kadar tabiat resmi yapmayı sevmediğim halde bir ağaç bir yaprak küçük bir ot bile çizmiş olmadığım halde ve
İletişim YayınlarıKitabı okudu
Mucize doktor
Ali: Sen benim...
Beliz: Baban, Ali.
Ali: Sen benim, bu hayattaki en korktuğum şeysin. Küçükken, bir kere bana baktığını gördüm, uzaktan. Sanki, sanki mutlu gibiydin... Bir kerecik, güzel bakıyorsun gibi geldi. Yanına gelmek istedim ama kıpırdayamadım. Çünkü hatırladım; "Sen bir hiçsin, Ali. Keşke sen doğmasaydın, Ali" öyle derdin ya hep. Yine öyle dersin diye korktum... Ama unutmadım. O bakışı unutmadım. Hep aklımda tuttum, yıllarca. Ama yetmedi baba. Çok uğraştım, yetmedi. Yemin ederim, yemin ederim hep hatırladım. Ama o kadar kötü şey var ki; bir sürü tokat, ceza, hakaret... O bakışın yetmedi. Yetmedi unutturmaya. O da gidince elimden; korku kaldı, çaresizlik kaldı. O geceler, evde sarhoş ayak seslerin gelirdi. Korkudan tir tir titrerdim yanıma gelme diye, bağırma diye, vurma diye. Sen kötü bir insansın baba. Ben, sana rağmen iyi bir insan olmaya çalışıyorum. İnsanlara yardım etmeye çalışıyorum. Madem geldin, yüzleşmek gerek madem, o zaman söyleyeyim: Benim sana söyleyecek sözüm yok. Benim sana bakacak gözüm yok. Benim senden tek bir dileğim olur, sana benzemeyeyim. Bir gün, tek bir an bile sana benzemeyeyim...
Yağmur altında
Ne zaman yağmur yağsa ben hep böyle oluyorum. Bir küskünlük, bir bezginlik sarıyor içimi. Yağmur damlalarının toprakta kayboluşu bana insanoğlunun çaresizliğini hatırlatıyor durmadan. Hepimiz bir yağmur tanesinden başka neyiz ki? Önce bir buğu halinde topraktan yükseliyor, sonra bir küçük damla olarak yine toprağa dönüyoruz.
Yağmur altında
Sayfa 229
