Aidiyet üzerine ..
Öznenin eksik kaldığı bir cümlede yüklemlerin pek de bir anlam ifade etmediğini öğreniyorum son zamanlarda .. Zamansal sanrılar içinde .. bazen çokça da dışında!
Rüzgâr savurdu, uyandım, hengamesine hayatın,
Bir hummalı sevişle, kucakladım hayli mekânı,
Zaman bana ne verdin ki, benden ne götürdün,
Yolları arşınladın ama bulamadın mı bencileyin.
Bulandı bal özü, güz kumralı, yemiş sarı gözlerin
Masumiyetin kederli yokuşları aynalardan taştı,
Loşluğun tebessümü sindi satır aralarına, ellerin
Çizildi
——
İşte şimdi gece oldu. Saatin yelkovan sesi, bitmek bilmeyen kaygılar, anlamlandıramadığım sanrılar, hepsi düşüncelerime eşlik ediyor. İyileşmek için gelecekte beni bekleyen her şeyi düşünmeyi bırakıp ertelemeyi denedim, o gün geldiği zaman da umudunun hepsini yitirmiş bir insan gibi hissettim. Çoktan tükenmiş olan iç huzuruma kavuşmak için bir çiçek dikip onunla dertleştim, ertesi gün gözyaşlarımla beraber onun da benim gibi soluyor oluşunu izledim.