Melankoliye tutulmuş hastaları ele alalım; bu gibi kimseler herhangi bir düşünceyi kolayca bir mutsuzluk nedeni haline getirebilirler. Her söz onları yaralar; onlara acıyacak olsanız, kendilerini son derece mutsuz ve küçülmüş hissederler; acıma sanız, artık hiçbir dostları olmadığını, dünyada tek başlarına kaldıklarını söylerler. Böylece, düşüncelerindeki bu kargaşa, hastalık yüzünden bir türlü içerisinden çıkamadıkları o can si kıcı durumu kafalarından söküp atamamalarına yol açar. Ken di kendileriyle tartışıp birtakım kanıtlar buldukları ve kederli olduklarını açıklamak için öne sürdükleri nedenlerin yükü al unda ezilip kaldıkları zaman, kederlerini kafalarında evirip çe virmekten, kederlerinin tadına varmaktan başka bir şey yapmış olmazlar. Melankolikler, kendilerini şu ya da bu gibi bir hüzne kaptırmış olan bütün insanların büyütülmüş bir örneğidirler. Melankolik insanların duyduğu hüznün bir hastalık olduğu apaçıktır ve bu gerçek herkes için söz konusudur. Acılarımızın şiddetlenmesi hiç şüphesiz bu konuda yürüttüğümüz fikirler, verdiğimiz yargılarla ilgilidir ve biz bu şekilde hareket etmekle sanki kendimize acı vermek istiyor gibiyizdir.
Sayfa 37Kitabı okudu
