Bazen, yazı yazmayı biraz daha iyi becerebilseydim, bu düşüncelerin baskısını hafifletir ve beni rahatlatırdı diye düşünüyorum.
Hayatımda bu kadar kötü bir duvar kağıdı görmedim.
Bu benim hayalet korkumu ayaklandırıyor galiba, fakat aldırmıyorum, bu evde bir tuhaflık var, bunu hissedebiliyorum.
Fakat John, yapabileceğim en kötü şeyin durumum üzerine düşünmek olduğunu söylüyor ve itiraf etmeliyim ki, bu her zaman kendimi kötü hissetmeme yol açıyor.
Tanınmış bir doktor, hele bu kocanızsa, arkadaşlarınızı ve akrabalarınızı sizin hiç bir şeyiniz olmadığına, yalnızca geçici bir sinirsel depresyon, hafif bir histeri eğilimi
geçirdiğinize ikna etmişse, elden ne gelir?
Sarı Duvar Kağıdını neden yazdım? kısmından...
Yıllarca melankoliye ve ötesine kadar uzanan ağır, sürekli bir sinir bozukluğu yaşadım. Bu sorunun yaklaşık üçüncü yılını yaşarken içimde yürekten bir inanç ve biraz olsun umutla ülkenin en iyisi olduğu bilinen ünlü bir sinir hastalıkları uzmanına gittim. Bu bilge adam bana yatak istirahati verdi, ki hala sağlıklı olan bir beden bu istirahate iyi tepki verince uzman derhal hiçbir şeyim olmadığı kanısına vardı ve "olabildiğince uzak bir yerde olabildiğince sıradan bir ev hayatı" yaşamamı, " günde en fazla iki saatimi fikirsel eylemlerle geçirmemi" ve "bir daha asla kaleme ya da fırçaya sarılmamamı" öğütleyerek beni eve gönderdi. Yıllardan 1887'ydi.
